Τα ρεμπέτικα ηλιοβασιλέματα της ευτυχίας…

Το θηλυκό ρεμπέτικο, εκείνο που πόνεσε και χτυπήθηκε…

Το ρεμπέτικο που ξεκίνησε από την Ευτυχία, αν και εκείνη δεν τη βρήκε ποτέ…

Μέσα στα χαρτιά, μια ζωή δημιουργίας και πόνου. Χαρτιά με χαραγμένα τραγούδια… Χαρτιά ριγμένα σε πράσινα φόντο, αναζητώντας λύτρωση από τον πόνο…

Η ζωή της Ευτυχίας του ρεμπέτικου που -η έλλειψη της πραγματικής ευτυχίας της- γέννησε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του είδους.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ένα τραγούδι ρεμπέτικο και η ίδια…

Ένα ταλέντο κλεισμένο σε ένα μοναδικό μυαλό και μία λόγια γυναίκα που δεν μπόρεσε να ζήσει με τους κανόνες της πραγματικής ζωής…

Τραγούδια, που άξιζαν πολύ περισσότερο από τις λίγες δραχμές για τις οποίες πουλήθηκαν, συνθέτουν το έργο. Και χτυπήματα, που δεν άξιζαν στο χάρισμα που δόθηκε, συνθέτουν τη ζωή… Της Ευτυχίας Χατζηγεωργίου – Οικονόμου, αργότερα Νικολαΐδου και τελικά Παπαγιαννοπούλου…

Γεννήθηκε το 1893 στο Αϊδίνι της Μικρασίας και έζησε την Μικρασιαστική καταστροφή με ένα ταξίδι στην πατρίδα. Ζωή δύσκολη από το ξεκίνημά της…

Πνεύμα ανήσυχο και επικίνδυνο για μια γυναίκα της εποχής εκείνης, η Ευτυχία ξεκίνησε ως δασκάλα και ηθοποιός, αν και πολύ νωρίς στράφηκε σε εκείνο για το οποίο τελικά ήταν πλασμένη. Την ποίηση και τελικά τον λαϊκό στίχο.

Δίνοντας στα δυο τους ραντεβού η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου κατάφερε να κάνει την ποίηση εργαλείο έκφρασης του λαϊκού πόνου και να τη φέρει στα τραγούδια του…

Ο στίχος ήρθε στη ζωή της λόγω του εθισμού της στην χαρτοπαιξία. Ένας εθισμός που χρειαζόταν χρήματα για να ημερεύει. Τα χρήματα αυτά έρχονταν από τα τραγούδια και καθώς η ανάγκη για πολεμοφόδια στην μάχη του εθισμού ήταν άμεση δεν υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης. Έτσι κάποιοι από τους αρτιότερους στίχους ρεμπέτικων τραγουδιών κυριολεκτικά ξεπουλήθηκαν…

Ευτυχώς είχαν την τύχη να βρεθούν σε χέρια ικανά και οι περισσότεροι από τους επώνυμους συνθέτες της εποχής της τους χρησιμοποίησαν ως υλικό για αριστουργηματικά τραγούδια.

Το πρώτο της τραγούδι που μελοποιήθηκε από τον Τσιτσάνη, τον Μάρτιο του 1951, είναι το Για μια γυναίκα χάθηκα, ενώ με παραγγελία του είχε γράψει τους στίχους «Τα καβουράκια» του οποίου την τελική διαμόρφωση των στίχων είχε ο Τσιτσάνης.

Μερικά τραγούδια της είναι….«Αντιλαλούνε τα βουνά», «Είμαστε αλάνια», «Σε τούτο το παλιόσπιτο», «Ηλιοβασιλέματα», «Περασμένες μου αγάπες», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», «Γυάλινος κόσμος», «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά», «Όνειρο απατηλό», «Στο τραπέζι που τα πίνω», «Στου Αποστόλη το κουτούκι», «Ρίξτε στο γυαλί φαρμάκι», «Μου σπάσανε το μπαγλαμά», «Ανεμώνα», «Αργά είναι πια αργά», «Λίγο-λίγο θα με συνηθίσεις», «Πήρα από τη νιότη χρώματα», «Αν είναι η αγάπη έγκλημα», «Η διπρόσωπη», «Ένας αϊτός γκρεμίστηκε», «Συρματοπλέγματα βαριά», «Είμαι αετός χωρίς φτερά», «Τι έχει και κλαίει το παιδί», «Η Μαλάμω», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Του ντερβίση το πιοτό», «Τι να σου κάνει μια καρδιά»…

Παρά το γεγονός ότι οι στίχοι της τραγουδήθηκαν από κάθε έλληνα και θεωρούνται μέχρι και σήμερα από τους σημαντικότερους στο ρεμπέτικο τραγούδι, το δικό της το μυαλό ποτέ δεν απασχόλησε η αναγνώριση. Εκείνη δεν την ένοιαζε. Ο στίχος ήταν μέσο απόκτησης χρημάτων και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν στεκόταν για να δει το μέγεθος αυτού που κληροδοτούσε στις επόμενες γενιές… Προχωρούσε στον επόμενο στίχο και άφηνε πίσω της εκείνον που μόλις είχε γεννηθεί…

Ένα μυαλό ανήσυχο και μια ζωή άσχημα χτυπημένη, λες και οι θεοί έβαλαν στόχο να δουν τη δύναμή της… Το 1960, χάνει την μία από τις δύο κόρες της, την Μαίρη και η αρχή του τέλους ουσιαστικά ξεκινά. Παραδομένη πλέον ολοκληρωτικά στην χαρτοπαιξία -λες και εκεί θα έσβηνε τον πόνο της απώλειας- και χωρίς καμία ελπίδα για ζωή, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου άρχισε ουσιαστικά να καταρρέει. Παρά το γεγονός ότι είχε στο πλευρό της τη δεύτερη κόρη της την Καίτη, εκείνη δεν είχε καμία διάθεση να συνεχίσει.

Τελικά, πέθανε στις 7 Ιανουαρίου 1972, σε ηλικία 79 ετών, έχοντας στο πλευρό της την εγγονή της, Ρέα, που τη φρόντισε ως τα γεράματά της.

Μια σπουδαία πένα, μητέρα στίχων αθάνατων, η ίδια πέθανε πάμφτωχη, αφού στο γήινο πέρασμά της, μόνο τα γήινα δεν ήταν προτεραιότητα…

Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για δικαιώματα και δόξα αν και κατέκτησε τον τίτλο της γυναίκας που έσπασε το ανδρικό μονοπώλιο του ρεμπέτικου.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου δεν έγραφε απλά στίχους για ρεμπέτικα τραγούδια.

Ήταν ρεμπέτισσα.

Έτσι έζησε, και έτσι έφυγε από τη ζωή…