Έλεγα πως εγώ θα τα έκανα όλα διαφορετικά. Ήμουν βλέπετε πιο έξυπνη, γιατί ως «αλεπουδάκι» έπιανα άνετα τα 101.
Νέα γενιά, παιδί μου… Τα ήξερα όλα καλύτερα…
Και τα χρόνια πέρασαν και έκανα παιδιά…
«Όταν κάνεις παιδιά, έλα να μου πεις», που μου έλεγε και η μάνα μου…
«Μαμά, έκανα παιδιά και ήρθα»!!!
Τι τα θες… Παίζει η ζωή μαζί μας. Γιατί, τελικά, έγινα η μάνα μου…
Σήμερα το πρωί το σκέφτηκα για πρώτη φορά σοβαρά.
Όχι ακριβώς το σκέφτηκα…
Με χτύπησε η αλήθεια σαν χαστούκι είναι το σωστό.
Μόλις είχα αφήσει τα παιδιά στο σχολείο και περπατούσα προς το σπίτι. Να καθαρίσω, να συμμαζέψω, να μαγειρέψω. Να γίνω η μαμά μου…
Φίλησα το γιο, φίλησα την κόρη, τους είδα να μπαίνουν στην αυλή, πήρα το ύφος «φεύγουν μετανάστες τα παιδιά μου» και ξεκίνησα για το σπίτι…
Όπως έκανε και εκείνη, πολλά χρόνια πριν…
Ποτέ όμως, μέχρι τώρα, δεν την είχα σκεφτεί από την ώρα που με άφηνε στο σχολείο και μετά.
Τι έκανε, τι σκεφτόταν, αν της έλειπα;
Αντιθέτως τη ζήλευα και λίγο, που εγώ έπρεπε να κάνω μάθημα κι εκείνη, η τυχερή, πήγαινε στο σπίτι.
Ήξερα βέβαια ότι το σπίτι ήταν πάντα καθαρό και το φαϊ με περίμενε στο τραπέζι, αλλά ποτέ δεν αναλογιζόμουν, όντας εγώ παιδί, πόσο χρόνο της παίρνουν όλα αυτά.
Ποτέ δεν αναλογίστηκα πόσο θα της έλειπε μια δουλειά εκτός σπιτιού ή μια καθημερινότητα που δεν θα περιελάμβανε μόνο τους τοίχους του.
Ποτέ δεν σκέφτηκα πόσο της έλειπα ή με τι λαχτάρα περίμενε να γυρίσω από το σχολείο και να της πω τα νέα μου. Πόσο σημασία είχε για εκείνη και η παραμικρή λεπτομέρεια.
Μα, πάνω από όλα, ποτέ δεν καταλάβαινα, γιατί μου έλεγε όλες αυτές τις… αμπελοσοφίες, που με νευρίαζαν.
Από το «Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις», μέχρι το «όταν με χάσεις θα με εκτιμήσεις»…
Τώρα, που τα χρόνια πέρασαν, εκείνη διανύει τα –όντα (που αν το σκεφτείτε είναι και τα μοναδικά -όντα στην ηλικιακή κλίμακα) και εγώ τρέμω στην ιδέα πως κάποια στιγμή θα τη χάσω, τη βρίσκω κάθε μέρα μπροστά μου όταν μιλάω στα παιδιά μου.
Ναι, εγώ, η πιο έξυπνη, η πιο μορφωμένη, η πιο μοντέρνα βρε αδερφέ, έχω ήδη πει στο μόλις 8 χρονών παιδί μου, ότι «όταν γίνει μάνα θα με καταλάβει»…
Και πόσο οικεία είναι η σκηνή αυτή.
Το βλέμμα της μικρής μου θυμίζει… καθρέφτη. Είναι το δικό μου βλέμμα, τόσα χρόνια πριν.
Είναι σαν να μου λέει πως αυτή θα τα κάνει όλα διαφορετικά.
Και το δικό μου;
Το έχω δει άπειρες φορές απέναντί μου. Είναι εκείνο το… «μοιάζω με χαμόγελο», που δείχνει κατανόηση.
Δείχνει ότι «θα έρθεις εδώ που είμαι, αλλά καλύτερα που δεν το ξέρεις από τώρα»…
Τώρα πια, που η ζωή περιστρέφεται γύρω από τον άξονα που λέγεται παιδιά, τώρα που κάθε απόφαση και κάθε πράξη έχει σαν φόντο το «καλό» τους, τώρα την καταλαβαίνω.
Τώρα που τελικά της έμοιασα.
«Εγώ ποτέ δεν θα γίνω σαν εσένα. Δεν θα καταπιέζω εγώ τα παιδιά μου! Δεν θα ελέγχω τη ζωή τους»!
Όλα ίδια τα κάνω μαμά…
Και ξέρω τώρα πως ποτέ δεν με έλεγχες, δεν με καταπίεζες. Πάλευες απλά να είσαι στο πλάι μου, μήπως και προλάβεις καμιά κακοτοπιά. Ή, αν δεν την προλάβεις, τουλάχιστον να με παρηγορήσεις, να με βοηθήσεις να πάω παρακάτω.
Ίσως καμιά φορά, όλο αυτό να το έκανες με λάθος τρόπο, άγαρμπα.
Κι εγώ άγαρμπα το κάνω… Κάθε μέρα λάθη κάνω μαμά…
Και η κόρη μου έχει ήδη πει μέσα της εκείνο το «δεν ξέρει η μαμά, δεν μπορεί να καταλάβει»…
Είμαι σίγουρη γι αυτό.
Και όμως, δεν με πειράζει, όπως τελικά δεν είχε πειράξει ποτέ και σένα…
Δεν με πειράζει, εγώ είμαι εδώ για να παρατηρώ και να προστατεύω. Και να γιατρεύω πληγές. Και θα είμαι πάντα…
Γιατί και εσύ είσαι πάντα.
Τι κι αν διανύω εγώ τα δεύτερα –άντα κι εσύ τα -όντα;
Τι κι αν μεγαλώσαμε μαμά;
Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύ σου μοιάζω.
Και ας σου λέω ακόμα καμιά φορά πως δεν με καταλαβαίνεις και πως δεν θα γίνω σαν εσένα.
Εσύ, ακόμα και τώρα μου λες πως όταν έρθει ο καιρός θα καταλάβω…
Κι έτσι θα γίνει και πάλι…
Σου μοιάζω μαμά και δεν φαντάζεσαι πόσο περήφανη είμαι γι αυτό…
