Την πιστεύουμε…
Ναι, ναι, ας το παραδεχτούμε, όλοι κάποια στιγμή νιώσαμε πρωταγωνιστές σε αμερικανική κομεντί «σιροπιαστή» και ευτυχισμένη..
Όλοι κάποια στιγμή πιστέψαμε πως εκείνος ή εκείνη θα κάνει την υπέρβαση, θα εμφανιστεί από το πουθενά, θα αψηφήσει χιλιόμετρα και εμπόδια…
Θα γκρεμίσει τείχη…
Θα έρθει -κατά προτίμηση μέσα στη βροχή- θα μας αγκαλιάσει και από κάπου θα ακουστεί μουσική…
Τώρα το γιατί πρέπει να βρέχει και από που θα… ξεφυτρώσει η μουσική, δεν το έχουμε σκεφτεί…
Γιατί, στις ταινίες πως γίνεται;
Και εμείς θα χαμογελάσουμε, φυσικά σε αργή κίνηση –άλλο ανεξήγητο κι αυτό, πως θα πηγαίνουμε σαν τα ρομπότ στα καλά καθούμενα;;;- και θα κοιτάξουμε στα μάτια τον έρωτά μας…
Και όλα θα γίνουν όπως τα ονειρευτήκαμε…
Και μετά ξυπνήσαμε…
Γιατί αυτά γίνονται όταν ακολουθούν οι τίτλοι τέλους και εδώ τίτλους τέλους δεν έχει.
Εδώ είναι αληθινή ζωή και ο σεναριογράφος της δεν θα έκανε εύκολα καριέρα στο λαμπερό Χόλυγουντ…
Εδώ δεν έχει καριέρα τακτοποιημένη και ερωτική ζωή ένα βήμα από το όνειρο…
Εδώ έχει απεργία στο Μετρό και ακριβή βενζίνη…
Εδώ δεν είναι πεδίο δράσης αποφθεγμάτων τύπου «όποιος αγαπάει γκρεμίζει τείχη να σε δει»…
Εδώ έχει «άδειο το ντεπόζιτο», «έχω αράξει τώρα που να τρέχω», «δεν πειράζει, δεν βαριέσαι»…
Και τελικά εδώ δεν παίζει μουσική, έτσι στα ξαφνικά…
Δηλαδή χάλια τα πράγματα;
Καθόλου…
Εδώ θα φτιάξουμε τη δική μας κομεντί, απλά δεν θα είναι χολιγουντιανού τύπου.
Θα είναι ρεαλιστική και μπορεί να τη ζούμε ήδη…
Αντί για μουσική μπορεί να έχει το θόρυβο από την κίνηση του δρόμου και αντί για την απόλυτη υπέρβαση μία μικρή… παραχώρηση.
Η κομεντί μας μπορεί να μην περιέχει μεγάλες στιγμές, αλλά μικρά λόγια, μικρά βλέμματα και μεγάλα χαμόγελα…
Μπορεί να μην έχει όμορφα κοστούμια και χιλιάδες λουλούδια, αλλά μπορεί να έχει μια αγκαλιά και ένα «είσαι καλά;» όταν θέλεις να το ακούσεις.
Θα μου πείτε τώρα: «Εντάξει όλα αυτά, αλλά τι γίνεται με εκείνο το μεγάλο, το ξαφνικό, που σου κόβει την ανάσα και πιστεύεις ότι σου αξίζει;
Και θα σας πως με κίνδυνο να μην με πάρετε στα σοβαρά πως κάποια στιγμή έρχεται και κάτι τέτοιο στη ζωή μας.
Όλοι κάποια στιγμή είδαμε μπροστά μας εκείνον που θέλαμε όταν είχαμε πια πιστέψει ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ.
Όλοι έχουμε μια βροχερή νύχτα να θυμόμαστε.
Έναν καβγά που έληξε με ένα φιλί…
Όλοι έχουμε στιγμές κομεντί στην άκρως πραγματική ζωή μας…
Ας τις απολαύσουμε και ας μην περιμένουμε να γίνουν όλα μια ταινία…
Από την ταινία, εμείς θα κρατήσουμε την μουσική…
Θα ντύσουμε τη στιγμή με όποιο τραγούδι θέλουμε…
Και θα το χορέψουμε…
Χωρίς σενάριο, χωρίς σκηνοθεσία…
Μόνο μουσική για να ντύσουμε εκείνη τη στιγμή που ξαφνικά κάποιος κάνει εκείνο που θα θέλαμε τόσο πολύ να κάνει…
Και η μουσική αρχίζει…
