Χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο στο Οντάριο του Καναδά, συναντούν στο δρόμο τους το τεράστιο άγαλμα ενός νεαρού δρομέα…
Κάποιοι ξέρουν την ιστορία του, κάποιοι την μαθαίνουν εκείνη τη στιγμή…
Όλοι όμως βλέπουν σε εκείνο το πέτρινο δημιούργημα, μία ψυχή που έζησε λίγο, αλλά πάλεψε πολύ…
Έναν νέο άνθρωπο, που η ζωή του στέρησε πολλά, αλλά εκείνος έτρεξε 5.373 χιλιόμετρα για να της αποδείξει πως δεν λύγισε…
Ο Τέρι Φοξ τα κατάφερε…
Πήγε κόντρα στην απώλεια για να μας κάνει να κινητοποιηθούμε…
Εκείνος έτρεξε, μήπως και οι υπόλοιποι απλώς ξεκινήσουν να κινούνται…
Ο Καναδός αθλητής Τέρι Φοξ, που θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες του 20ου αιώνα στη χώρα του, γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου του 1958 κοντά στο Βανκούβερ.
Από μικρό παιδί ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και, αν και όλοι του έλεγαν πως εκείνο που του ταίριαζε ήταν ο στίβος, εκείνος ακολούθησε τελικά την μεγάλη του αγάπη: Το μπάσκετ.
Και μάλλον έπραξε σωστά, αφού όλα έδειχναν πως, αν και δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, τον περίμενε μια μεγάλη πορεία στο χώρο αυτό.
Μέχρι που του συνέβη ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Δεν τραυματίστηκε σοβαρά και είχε μόνο μία μικρή ενόχληση στο γόνατο, στην οποία δεν έδωσε σημασία…
Όμως, η κατάσταση του επιδεινώθηκε και μετά από έξι μήνες αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο. …
Η διάγνωση ήταν δραματική: Έπασχε από οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου που ξεκινά από τα γόνατα και ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί ήταν να ακρωτηριαστεί το ένα πόδι του…
Ο νεαρός αθλητής, ήταν μόλις 18 χρόνων και έβλεπε τα όνειρά του να γκρεμίζονται.
Αλλά παρέμεινε μαχητής και αποφάσισε να κάνει κάτι για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με την πάθησή του.
Το τι θα έκανε το βρήκε διαβάζοντας ένα άρθρο για τον Μαραθώνιο…
Ξεκίνησε τις χημειοθεραπείες και αφού του τοποθέτησαν πρόσθετο μέλος, άρχισε να προπονείται.
Σκοπός του ήταν να τρέξει στον Μαραθώνιο και με αυτό τον τρόπο να παρακινήσει κάθε πολίτη της χώρας να δώσει από ένα δολάριο, ώστε να συγκεντρώσει χρήματα για την έρευνα για την αντιμετώπιση του καρκίνου.
Ονόμασε τη διαδρομή που θα ακολουθούσε «Μαραθώνιο της Ελπίδας» και θα έτρεχε με το ένα του πόδι από το Νιουφάουλαντ στο Βανκούβερ…
Ο Μαραθώνιος ξεκίνησε στις 12 Απριλίου 1980.
Χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν στο πλευρό του…
Έβγαιναν στο δρόμο, από όπου πέρναγε και τον επευφημούσαν, του έδιναν κουράγιο…
Έτρεξε 143 ημέρες, διανύοντας 5.373 χιλιόμετρα…
Δεν μπόρεσε πιο πολύ, καθώς οι αντοχές του άρχισαν να μειώνονται. Παρά τις προτροπές των γιατρών να σταματήσει και τον πόνο που ένιωθε, συνέχισε να τρέχει, ώσπου τον έπιασε έντονος βήχας και σταμάτησε.
Οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι ο καρκίνος είχε προχωρήσει στα πνευμόνια…
Ο νεαρός αθλητής αναγκάστηκε να διακόψει πριν τον τερματισμό τον Μαραθώνιο της Ελπίδας, αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτα…
Το μήνυμά του είχε περάσει…
«Παρόλο που εγώ δεν τερμάτισα, χρειαζόμαστε άλλους να συνεχίσουν. Πρέπει να συνεχιστεί χωρίς εμένα», είπε μέσα από το νοσοκομείο.
Ο Φοξ ξεκινούσε πλέον άλλη μια μάχη με τον καρκίνο, ελπίζοντας πάντα σε ένα θαύμα.
Το θαύμα αυτό δεν ήρθε ποτέ και εκείνος έφυγε από τη ζωή, τον Ιούνιο του 1981 σε ηλικία 23 ετών…
Την μέρα εκείνη ο Καναδάς είχε πένθος…
Κάθε πολίτης της χώρας δάκρυσε, πόνεσε για αυτόν τον χαμό…
Η διαδρομή που ακολούθησε καθιερώθηκε και κάθε χρόνο αθλητές ακολουθούν το παράδειγμά του και τρέχουν για καλό σκοπό, ενώ χάρη στην πρωτοβουλία του έχουν συγκεντρωθεί περισσότερα από 650 εκατομμύρια δολάρια για τις έρευνες κατά του καρκίνου.
Και η χώρα του τον τίμησε και τον τιμάει σαν ήρωα…
Γι αυτόν τον ήρωα στήθηκε και το άγαλμα αυτό…
Για τον νεαρό με το ένα πόδι που έτρεξε επί 143 μέρες, προσπαθώντας ουσιαστικά να αγγίξει την παραμονή στη ζωή…
