Ένα από τ’ αγαπημένα μου γνωμικά, καθώς το συναντάμε σε συμπεριφορές και νοοτροπίες σχεδόν καθημερινά. Το γουρούνι, λοιπόν, το κράζουν στον μαχτό και ‘κείνο πηγαίνει στο σκατό!
Πάντως, για να μην αδικούμε το έρμο το ζωντανό, οφείλουμε να διευκρινίσουμε πως εκείνο δρα από τη φύση του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργεί το ένστικτό του, σε αντίθεση με τους διάφορους δίποδους χοίρους που καταλήγουν στις επιλογές τους συνειδητά.
Όλα φυσικά έχουν να κάνουν με τον χρόνο και την ενέργεια που διατίθεται να θυσιάσει ο καθένας για τ’ οτιδήποτε. Όμως, το ζήτημα είναι ότι μας έχουν διδάξει, πως η ευκολία συμφέρει σε σχέση με την ουσιώδη προσπάθεια. Μας έχουν «συμμορφώσει», ώστε να βλέπουμε τα πάντα από μια λογιστική σκοπιά.
Έτσι, όταν μας δίδεται η ευκαιρία να στήσουμε ένα έργο ή μια κατάσταση ποιοτικά, με ζήλο και ορθή δομή, όποτε χρειάζεται η ιδεολογική μας πινελιά και η καθαρή μας στάση, αισθανόμαστε πιεσμένοι, εγκλωβισμένοι στον μονόδρομο της επιδερμικής προσέγγισης. Στην αδιέξοδη επιφανειακή πρακτική, την ποσοτική ανάλυση της κάθε πτυχής του έργου, την απρόσωπη διαχείρισης της όποιας κατάστασης.
Εάν είσαι κι επιρρεπής στις μηχανιστικές τακτικές, ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις στον κόσμο του παραγοντισμού. Στην ανάληψη, δηλαδή, κάθε πιθανής ευθύνης, για πράγματα που νομοτελειακά δεν μπορείς να σηκώσεις, πόσο μάλλον ν’ αναδείξεις. Θα φέρεις θετικά αποτελέσματα, θα λειτουργήσει κάτι, θα μεγαλώσει, γενικά θα είσαι παρών, θα… υπάρχεις; Όχι! Ωστόσο, λες μ’ ευκολία «αναλαμβάνω»!
Σιγά-σιγά γεννάται μια συσσώρευση εξουσιών κι ένα κενό, μια πολυεπίπεδη φούσκα, μα δεν υπάρχει κάποιος ελεγκτικός μηχανισμός ν’ αξιολογήσει τη λειτουργία σου και γενικότερα να καταλογίσει σε κάποιον το παραμικρό.
Κάποια στιγμή, ο εν λόγω υπερ-υπευθυνοανεύθυνος θα κληθεί από ένα υγιές κομμάτι κάποιας βάσης (η οποία σχετίζεται με τον ίδιο) να σκύψει πραγματικά πάνω από ένα θέμα ή ένα πρόβλημα. Να δώσει μέρος του εαυτού του, να επιδείξει λίγο μεράκι βρε αδελφέ! Κινδυνεύει με δυσμενή κρίση.
Τότε, ως εκ θαύματος, ένα αόρατο χέρι σπεύδει να εξαργυρώσει τα πολλά -μικρού ή μεσαίου κύρους- «παράσημα» που έχει συλλέξει άκοπα ο εν λόγω φίλτατος. Κεφαλαιοποιεί τους τίτλους του και τον τοποθετεί σε μία θέση. Μεγάλη πια, όσο η καρέκλα του καινούργιου γραφείου του. Μία ευθύνη και μην τον είδατε τον φίλο τον λεβέντη.
Με αξιοκρατία, λογική, σύνεση και κυρίως με σεβασμό στην όποια βάση. Κορόιδο είναι και το «γουρούνι» να μην πάει στο «σκατό»; Αφού όχι απλώς δεν το αποτρέπεις, αλλά το επιβραβεύεις από πάνω…
