Όσοι τις φορέσαμε τις θυμόμαστε…
Τότε βέβαια δεν τις θέλαμε.
Τώρα, χρόνια μετά, κάθε φορά που ντύνουμε τα παιδιά μας για το σχολείο και αναρωτιόμαστε κάθε μέρα τι να τους βάλουμε, τις νοσταλγούμε..
Οι ποδιές, έντυσαν δεκαετίες σχολικών ονείρων και υπάρχουν πια αποτυπωμένες σε πολλά φωτογραφικά άλμπουμ.
Σε ξεθωριασμένες φωτογραφίες, καθώς οι τελευταίες από αυτές χρονολογούνται το 1982. Στις 6 Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς γράφτηκε το τέλος της ποδιάς και έκλεισε μια ιστορία, όπου το μήκος της φούστας σηματοδοτούσε την κοσμία διαγωγή μας…
Η ποδιά καταργήθηκε, για την ακρίβεια έπαψε να είναι υποχρεωτική, το 1982, με απόφαση της νέας τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του υπουργού παιδείας Λευτέρη Βερυβάκη.
Μια απόφαση που άλλαξε κατά πολύ τα εικόνα των σχολείων και φυσικά προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Οι υπέρμαχοι της ποδιάς θεωρούσαν πως με την κατάργηση αυτή το σχολείο έχανε ένα μεγάλο κομμάτι από την πειθαρχία και την ομοιομορφία του. Οι πολέμιοι της ποδιάς θεωρούσαν πως αυτή περιόριζε την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών.
Οι συζητήσεις βέβαια σιγά σιγά κόπασαν και οι μπλε ποδιές με τα άσπρα γιακαδάκια τους μπήκαν στο ντουλάπι.
Οι μαθήτριες δεν χρειαζόταν πια να ακούν επιπλήξεις για το μήκος τους, ενώ ο Σεπτέμβρης δεν σήμαινε την καθιερωμένη βόλτα με την μαμά –στο ΜΙΝΙΟΝ κυρίως- για την αγορά τους…
Φόρμες, παντελόνια και κυρίως μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων γέμισαν τις σχολικές αυλές.
Τα παιδιά είχαν απαγκιστρωθεί από την ομοιομορφία.
Την ίδια ώρα βέβαια άλλα προβλήματα είχαν προκύψει, καθώς το καθημερινό ντύσιμο αποτέλεσε το νέο βραχνά της οικογένειας. Αν προσθέσετε σε αυτό και τη διαφορά στην… τιμή των ρούχων από μαθητή σε μαθητή, καταλαβαίνετε πως εκείνη η πρώτη εποχή χωρίς ποδιά ήταν κάπως δύσκολη…
Πέρασαν όμως αυτά. Οι γενιές που ακολούθησαν δεν μπορούν να φανταστούν πως είναι να φοράνε όλοι το ίδιο συγκεκριμένο ρούχο στο σχολείο και μόνο κάποια ιδιωτικά σχολεία έχουν μείνει πια να φορούν ποδιές (για την ακρίβεια στολές με το λογότυπο του σχολείου).
Όσο για όσους προλάβαμε να τις φορέσουμε, τις έχουμε πια σε εκείνες τις τυποποιημένες σχολικές φωτογραφίες (που παραμένουν στο ίδιο μοτίβο, ακόμα και σήμερα) και μέσα από το μπλε τους νοσταλγούμε μια ολόκληρη εποχή.
Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν νοσταλγούμε τις ποδιές. Νοσταλγούμε την ανεμελιά που είχε χωρέσει στα γιακαδάκια τους…
Και τις αφιερώνουμε σε όλα εκείνα τα παιδικά πρόσωπα που τώρα πια δεν έχουμε στη ζωή μας, αλλά κάποτε ήταν τα πιο κοντινά μας άτομα. Στους συμμαθητές μας…
* Αφιερωμένο σε όλα τα πρόσωπα της κεντρικής φωτογραφίας, που μπορεί να μην είμαστε πια παιδιά, αλλά θα μας δένουν πάντα οι ποδιές και οι αναμνήσεις… Στο 69ο Δημοτικό Σχολείο…
