Το χρέος του Ηρακλέους

Παλαιότερα διάβαζα αστυνομικά μυθιστορήματα. Με χαλάρωναν θα έλεγα. Λατρεύω και το μυστήριο, οπότε τα καλοκαίρια αγόραζα καμιά δεκαριά βιβλία, τα οποία με συντρόφευαν στην παραλία…

Ξεχώριζα δύο ήρωες, που δεν ήταν άλλοι από τους Σέρλοκ Χολμς και Ηρακλή Πουαρό. Αμφότεροι ιδιωτικοί αστυνομικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ανόμοιες μεθόδους. Έβρισκαν τη λύση του προβλήματος μέσω διαφορετικών προσεγγίσεων. Φυσικά και οι δυο αντιμετώπιζαν το έγκλημα.

Ο Χολμς, λοιπόν, το εγγλέζικο «κυνηγόσκυλο» του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, είναι αεικίνητος. Ερευνά εξονυχιστικά κάθε σχετικό χώρο, γίνεται ένα με το πάτωμα προκειμένου ν’ ανακαλύψει μια τρίχα, έναν κόκκο άμμου, μια ιδέα στάχτης από τσιγάρο ή πούρο, μια υποψία σταγόνας οιασδήποτε ουσίας, σκαρφαλώνει, πυροβολεί, παλεύει, καταλάβατε!

Μέσω αυτών των επίπονων και λεπτομερέστατων ενεργειών, προσπαθεί να φθάσει στη διαλεύκανση της υπόθεσης. Είναι ένας δαιμόνιος ερευνητής, ωστόσο, η ταχύτητα με την οποία μεταπηδά από το ένα σημείο στο άλλο, δίχως παύσεις και διαρκή επεξεργασία των δεδομένων που προκύπτουν, συχνά τον οδηγεί σε αδιέξοδα. Ευτυχώς για τον ίδιο, υπάρχει ο πιστός του Γουάτσον, ο οποίος πολλές φορές του ξεθολώνει τον νου.

Από την άλλη, ο Πουαρό, ο γαλλικής προέλευσης («βελγικής αγαπητέ»!) χαρακτήρας της Αγκάθα Κρίστι, λειτουργεί με άλλον τρόπο: Διαθέτοντας πνευματική διαύγεια, αφουγκράζεται και παραμένει συγκεντρωμένος. Ενεργοποιεί τα «γκρίζα κελιά» του μυαλού του, διατηρεί τον προσανατολισμό του και χαράσσει την πορεία του.

Και για όσους αρέσκονται στους παραλληλισμούς…

Στην Ελλάδα του σήμερα, τα εγκλήματα είναι η απόλυτη, ταπεινωτική επιτροπεία και το ασήκωτο χρέος. Την επίλυση της υπόθεσης έχει αναλάβει ο Σέρλοκ Χολμς, όμως κάπου στην πορεία ο Γουάτσον τραυματίσθηκε θανάσιμα!

Την ίδια ώρα, σ’ ένα μικρό νησάκι του Αιγαίου, παραθερίζει ο Πουαρό. Μελετά καθημερινά τις ειδήσεις, πληροφορείται τα γεγονότα, μα αισθάνεται τόσο κουρασμένος πια. Βλέπετε είναι μιας-κάποιας ηλικίας. Ο Χολμς είναι νεότερος. Όμως, ενδέχεται να μην αντέξει μέσα στην τρικυμία και η γριά αλεπού το αντιλαμβάνεται. Νιώθει πως πρέπει να τον βοηθήσει. Ότι είναι χρέος του να τον βγάλει μέσα από μια δίνη, που τον ρουφά ταχύτατα στην άβυσσο της λήθης. Να του θυμίσει για τι μάχεται και ποιος είναι ο εχθρός.

Ναι, είναι ταλαιπωρημένος, αλλά είναι και δική του η ευθύνη. Άλλωστε γνωρίζει. Διότι κάτι ηλιόλουστα μεσημέρια, κάθεται στην βεράντα του δωματίου του, κλείνει τα μάτια, τεντώνει τ’ αφτιά και ακούει τους τριγύρω ψιθύρους. Κάποτε σώπασαν, μα τώρα δυναμώνουν και πάλι. Μιλούν για ελευθερία…