Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δίαιτας…

Συνήθως η ιδέα μου έρχεται Παρασκευή απόγευμα και… απογειώνεται το Σαββατοκύριακο.

Ξεκινάει ακριβώς επειδή θα έρθει το Σαββατοκύριακο.

Όχι ότι, στις μέρες που ζούμε, θα έχω και πουθενά να πάω. Απλά, με την ανάμνηση των Σαββατιάτικων εξόδων, των ρούχων που θα έβαζα και των κιλών που δεν είχα, έρχεται η ιδέα.

Και την ακολουθεί η μεγάλη απόφαση: Αρχίζω δίαιτα.

Λέξη μεγάλη, ιδέα από μόνη της η δίαιτα, έρχεται στο μυαλό μου και ήδη με έχω δει καμιά δεκαριά νούμερα πιο αδύνατη. Ξαφνικά με πιάνει πανικός ότι δεν θα έχω ρούχα (θα μου είναι όλα τεράστια) και μετά χαμογελάω…

Όλα τέλεια.

Το μόνο που μένει είναι να αρχίσω -και να τελειώσω- τη δίαιτα.

Απλούστατο, φυσικά, καθότι την ώρα που το σκέφτομαι είμαι χορτάτη.

Παρασκευή βράδυ λοιπόν κοιμάμαι ευτυχισμένη, καθώς οι μέρες μου ως… μοντέλο (το ότι δεν είμαι ψηλή δεν με πτοεί καθόλου) πλησιάζουν.

Το Σάββατο το πρωί ξυπνώ με άλλη διάθεση.

Χαρούμενη γιατί σε δύο μέρες ξεκινάει η νέα μου ζωή.

Α, ναι, παρέλειψα να πω πως -φυσικά και αυτονόητα- η δίαιτα θα αρχίσει τη Δευτέρα.

Άρα, αυτό το Σαββατοκύριακο οφείλω (στον εαυτό μου και στην ανθρωπότητα) να αποχαιρετήσω το φαί με τον καλύτερο τρόπο: Τιμώντας το.

Θα φάω σε δύο μέρες τα πάντα, αφού από Δευτέρα θα κλείσω στόμα και… στομάχι και θα αρχίσουν να φεύγουν τα κιλά τρέχοντας.

Και αυτό κάνω.

Τρώω, λέγοντας αντίο –προσωρινό φυσικά, διότι η δίαιτά μου θα έχει αποτέλεσμα σε αστραπιαίο χρόνο- στην μακαρονάδα, στην πίτσα, στην σοκολάτα (στην οποία λέω πολλές φορές αντίο σε δύο μέρες) και φυσικά στα σουβλάκια. Και λέω «φυσικά στα σουβλάκια», γιατί εδώ ο αποχωρισμός είναι διπλός. Θα αποχωριστώ τόσο εκείνα, όσο και τον ντελιβαρά, ο οποίος μπορεί να με βλέπει πια και πιο συχνά από την οικογένειά του. Όμως, δεν του λέω τίποτα για την απόφασή μου, για να μην τον πληγώσω.

Το Σαββατοκύριακο του αποχωρισμού φτάνει στο τέλος του και Κυριακή βράδυ, τόσο χορτάτη που υποφέρω και εδραιώνω την απόφαση της στέρησης τροφής για μεγάλο χρονικό διάστημα, πέφτω για ύπνο.

Έρχεται η Δευτέρα…

Η αντίστροφη μέτρηση για τον νέο μου εαυτό αρχίζει.

Φτιάχνω καφέ ελληνικό, γιατί είναι ο μόνος που πίνω χωρίς ζάχαρη και δεν τρώω τίποτα μέχρι το μεσημέρι. Το οποίο μεσημέρι αποφασίζω πως πρέπει να είναι γύρω στις 11.00.

Νέα ζωή, νέα ωράρια (ή πιο απλά, ήδη πεινάω).

Το μεσημεριανό μου μπιφτεκάκι με τα βραστά λαχανικά τελειώνει και εγώ είμαι πολύ περήφανη γιατί τα έχω καταφέρει.

Σε μία ώρα δεν νιώθω καμία περηφάνια και αρχίζω να πιστεύω πως ήρθε η ώρα για το απογευματινό…

Να μην σας τα πολυλογώ, λες και δεν τα ξέρετε, μέχρι τις 14.00 έχω φάει και το βραδινό…

Η συνέχεια γνωστή…

Το μόνο που έχω καταφέρει είναι να προσθέσω τις θερμίδες από τα λαχανικά, το μπιφτέκι στον ατμό και το γιαούρτι με 0% λιπαρά, σε αυτές από τα σουβλάκια που έρχονται.

Όταν χτυπάει το κουδούνι και παίρνω την… πραμάτεια από τα χέρια του γνωστού ντελιβερά (ευτυχώς που με φώτισε ο θεός και δεν του είπα τίποτα χθες. Θα έψαχνα βραδιάτικα για σουβλατζίδικο!!!) νιώθω λες και κάνω εμπόριο ναρκωτικών…

Μετά από λίγο όμως απλά αποδέχομαι πως είμαι εθισμένη και αρχίζω να τρώω.

Τελικά, απόλαυση το φαί, μετά από εξαντλητική δίαιτα…