Χάνονται τελικά οι άνθρωποι;

Πάντα…

Κάθε ζωή έχει μετρημένες πολλές απουσίες, πολλές στιγμές που έγιναν παρελθόν, πολλούς ανθρώπους που απλώς έφυγαν.

Δεν πίστευες ότι ήταν αυτό ποτέ δυνατόν. Και μετά κατάλαβες ότι τίποτα άλλο δεν γινόταν.

Οι απουσίες που μετράς ήταν πάντα απουσίες που νόμιζες ότι υπήρξαν.

Είτε γιατί σε ξεγέλασαν, είτε γιατί ξεγελάστηκες… οικειοθελώς.

Πάντως παρουσίες δεν υπήρξαν ποτέ.

Γιατί οι παρουσίες ποτέ δεν χάνονται.

Εκείνοι που χάνονται είναι εκείνοι που νόμιζες ότι υπήρχαν

Και τελικά είναι πολλοί. Μεγάλα λόγια, ψεύτικες στιγμές,  ικανοποίηση των εγωκεντρικών και πάντα χαμένη η αλήθεια.

Οι άνθρωποι που χάθηκαν θα είναι πάντα πληγές που απλά δεν πονάνε πια. Επουλώθηκαν.

Αλλά πληγές πάντα παραμένουν.

Όχι γιατί χάθηκαν, αλλά γιατί για άλλη μια φορά σου έδειξαν την αλήθεια που δεν ήθελες να δεις.

Αυτό το απλό που είναι τελικά το πιο περίπλοκο: Το ότι οι άνθρωποι έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν, με ψεύτικες παρουσίες για να περνά η ώρα.

Με ψεύτικα λόγια. Έμαθαν καλά να παίζουν το ρόλο τους και δίνουν άπειρες παραστάσεις. Και εσύ αντί για συμπρωταγωνιστής είναι απλά το κοινό.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι με τα σπουδαία λόγια, που ανάθεμα και αν ξέρουν να λένε λίγα και αληθινά. Εκείνοι που πατάνε στιγμές για να ανέβουν στο βάθρο του εγωισμού τους…

Ή μπορεί και να μην είναι τίποτα από όλα αυτά. Απλά να μην μπόρεσαν να διαχειριστούν τα αισθήματα. Να έμπλεξαν μέσα στην πραγματικότητα.

Να φοβήθηκαν. Ναι, να φοβήθηκαν. Γιατί φοβούνται οι άνθρωποι και φοβούνται πολύ.

Όσο κι αν θέλουν να ζήσουν διαφορετικά, όσο και αν έχουν ανάγκη να αγαπηθούν, φοβούνται.

Και τελικά γίνονται απουσίες, όχι μόνο από τη ζωή των άλλων, αλλά κι από τη δική τους.

Γίνονται πρόσωπα χαμένα κάπου στο παρελθόν μας, χαμόγελα που κάποτε μας έκαναν να χαμογελάσουμε.

Γίνονται στιγμές που διασκεδάσαμε, που γελάσαμε, που νιώσαμε όμορφα.

Γίνονται καβγάδες που μας έκαναν να χάσουμε το μέτρο και ας μην είχαν τελικά καμία αιτία…

Γίνονται βλέμματα που χάθηκαν, ξεχάστηκαν, δάκρυσαν και ξέχασαν και τα ίδια…

Γίνονται «αντίο» που ειπώθηκαν και ας μην ήθελε κανένας να τα πει.

Γίνονται παρελθόν και απουσία…

Και η απουσία γίνεται τελικά συνήθεια.

Καμιά φορά πονά…

Γιατί άκουσες ένα τραγούδι ή είδες μια παλιά φωτογραφία. Χαμογελάς για όλα εκείνα τα χαμόγελα και δακρύζεις για όλα εκείνα τα βλέμματα που είπαν όσα εσύ δεν τόλμησες να πεις ποτέ…

Και μετά ο πόνος αρχίζει να περνά, ο άνθρωπος να ξαναχάνεται…

Χάνονται οι άνθρωποι…

Χάνονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ…

Και αυτό από μόνο του σε κάνει να απορείς.

Πως ξέχασαν και πως ξεχνάς, πως απλά δεν είναι απαραίτητοι;

Πως συνεχίζουμε με τόσες απουσίες;

Μήπως κάθε μία από αυτές κρατάει τελικά ένα κομμάτι μας;