Είναι βουτιά στα βαθιά και μάλιστα χωρίς αναπνευστήρα.
Βουτάς με κρατημένη την αναπνοή και πρέπει να μην ξεχαστείς και πάρεις ανάσα, παρά το ότι το τοπίο σε μαγεύει…
Το μέρος το ξέρεις καλά και θέλεις να μείνεις εκεί…
Αλλά αν πάρεις ανάσα θα πνιγείς.
Το παρελθόν μπορεί να σε πνίξει.
Γιατί σε αυτό έχεις βουτήξει.
Για άλλη μια φορά.
Και πάντα ξέροντας ότι μόλις βγεις στην επιφάνεια ίσως και να μετανιώσεις τη βουτιά. Μα θα την ξανακάνεις σύντομα.
Ίσως μια μέρα που είσαι μόνος, ίσως γιατί κάτι σε πλήγωσε, ίσως γιατί απλά βρέχει…
Μέχρι εδώ όλα γνώριμα και -ας πούμε- καλά.
Το θέμα είναι όμως το μετά.
Γιατί, τα ταξίδια στο παρελθόν αν μείνουν απλά αυτό, δηλαδή μικρά ταξίδια, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να μας πληγώσουν.
Μία βόλτα στις όμορφες στιγμές που ζήσαμε είναι ωραία μόνο τα λίγα δευτερόλεπτα που κρατάει. Μετά μας πονά το γεγονός πως αυτές τις στιγμές δεν θα τις ζήσουμε –τουλάχιστον ακριβώς ίδιες– ξανά.
Άρα;
Άσκηση μαζοχισμού είναι η βουτιά;
Μα γιατί να μην τη χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας, αφού έτσι και αλλιώς είναι αναπόφευκτη.
Όταν βγούμε στην επιφάνεια, θα αναγκαστούμε να πάρουμε βαθιά ανάσα…
Θα έχουμε δει τα τοπία, αλλά θα έχουμε ένα πλεονέκτημα: Ξέρουμε και την σκοτεινή πλευρά τους. Τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης…
Ας μάθουμε λοιπόν από αυτά που κάποτε ζήσαμε. Από τα σωστά και τα λάθη που κάναμε.
Ας θυμόμαστε τη βουτιά στο παρελθόν, κάθε φορά που κάνουμε ένα άλμα στο παρόν.
Ας ξεχάσουμε όλα τα αποφθέγματα που ποστάρονται στο Facebook και μας συμβουλεύουν να αφήσουμε πίσω το παρελθόν μας.
Έτσι κι αλλιώς χρονικά πίσω είναι. Εκείνο όμως που μας δίδαξε είναι εδώ και οφείλουμε να το έχουμε μαζί μας στα καινούργια μας ταξίδια, ώστε -όταν κι αυτά γίνουν βουτιές- να μην είναι τόσο επώδυνα.
Σαφώς, πάντα οι αναμνήσεις θα πονούν. Ίσως όχι μόνο γιατί πέρασαν τα γεγονότα, αλλά γιατί πέρασε ο χρόνος. Και ο χρόνος που περνά, πάντα πονάει τον άνθρωπο ακόμα και όταν τον γιατρεύει. Το φέρνει πιο κοντά στο μεγάλο φόβο του. Στο τέλος…
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε; Έχει λογική να βάλουμε κάτω τις αναμνήσεις μας και να σκεφτούμε πως –ίσως – θα μπορούσαμε να τις κρατάγαμε περισσότερο πριν γίνουν παρελθόν; Τότε θα μπούμε σε έναν φαύλο κύκλο γεμάτο «αν» που ουσιαστικά κανένα νόημα δεν έχει.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα «αν» και ας πιάσουμε τα… «τώρα τι κάνουμε». Βαδίζουμε με τον ίδιο τρόπο το μονοπάτι ή το «πάμε» διαφορετικά; Όχι ότι τώρα όλα σωστά θα τα κάνουμε, αλλά κάποια λάθη -ή αστοχίες αν προτιμάτε- μπορούμε να τις αποφύγουμε.
Ας πάψει το παρελθόν να είναι πανάκεια και ας γίνει εφαλτήριο για το τώρα. Ή -για τους πιο αισιόδοξους- για το μέλλον.
Και όσο για τις βουτιές σε αυτό, ας τις απολαύσουμε, είτε έχουν ντυθεί με χαμόγελα είτε με δάκρυα.
Ξεφυλλίστε λοιπόν τα όνειρά σας και μετά κλείστε το βιβλίο για να ανοίξετε καινούργιο… Και ας μοιάζουν κάποια κεφάλαια…
