Όπου αυτός, μη βιαστείτε να βάλετε τον άντρα των ονείρων σας. Γιατί ο… αυτός στον οποίο αναφέρομαι δεν είναι το πρόσωπο με το οποίο είστε ερωτευμένοι.
Είναι ο έρωτας… αυτοπροσώπως. Η ιδέα, το συναίσθημα, οι… πεταλούδες στην κοιλιά, η αφηρημάδα και όλα τα συναφή…
Και θα μου πείτε τώρα, προς τι η ερώτηση;
Και θα σας εξηγήσω αμέσως…
Ας ξεκινήσουμε από τα γεγονότα.
Είναι δεδομένο ότι όταν ερωτευόμαστε όλα αλλάζουν. Εκεί που είχαμε μια μιζέρια, μια κατήφεια, ένα «σκοτάδι», ξαφνικά όλα λούζονται με φως…
Βρέχει; Τι όμορφα που πέφτουν της βροχής οι στάλες!
Φυσάει; Τι γλυκά μας χαϊδεύει το αεράκι το πρόσωπο!
Έχει καύσωνα; Μα κοίτα αγάπη μου τι φωτεινή είναι η σημερινή μέρα!
Και πάει λέγοντας…
Λες και όλα μπαίνουν κάτω από ένα νέο πρίσμα και ξαφνικά τα ίδια πράγματα δεν θυμίζουν σε τίποτα το πώς μας φαινόντουσαν πριν χτυπηθούμε με τα βέλη –τα φαρμακερά;- του έρωτα!
Και μην αναφερθώ στο χαμόγελο. Εκείνο το ζωγραφισμένο στο πρόσωπο χαμόγελο που σε κάνει να ξυπνάς σαν τον Τζόκερ… Ακόμα και στην κίνηση να μπλέξεις, να τσακωθείς στη δουλειά ή να έρθει ο λογαριασμός της ΔΕΗ, εσύ χαμογελάς λες και μόλις κέρδισες το Τζόκερ…
Γενικά ένα… τζόκερ το επιβάλλει η κατάσταση…
Μα φυσικά, χαμογελάς γιατί όλα είναι ωραία. Γιατί η καρδιά σου χτυπά δυνατά, γιατί υπάρχει εκείνος που την έχει κάνει να χτυπήσει δυνατά, γιατί… τα πάντα!
Και απολαμβάνεις την κάθε μέρα, πιστεύοντας πως όλα θα πάνε καλά και τίποτα δεν θα χαλάσει την ευτυχία σου (τουλάχιστον μέχρι να χωρίσεις και να αρχίσει η αντίθετη πορεία! Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση…).
Λοιπόν, όταν είσαι ερωτευμένος, καταλαβαίνεις πόσο όμορφη είναι η ζωή…
Και το ερώτημα είναι απλό: Όταν δεν είσαι ερωτευμένος, η ζωή δεν είναι ωραία;
Πάλι όμορφα δεν πέφτουν τις βροχής οι στάλες; σε ρωτάω. Όχι, μου λες. Έγινα μούσκευα, οι δρόμοι έγιναν ποτάμια!
Μα, δεν σε χαϊδεύει γλυκά το αεράκι; Και βέβαια όχι, μου απαντάς. Τα μαλλιά μου έγιναν άνω κάτω και γέμισαν σκόνη τα μάτια μου!
Μα δεν είναι τόσο όμορφη αυτή η ηλιόλουστη μέρα; Τρελή είσαι; μου λες και με κοιτάς σαν να ήρθα από άλλο πλανήτη. Έχω σκάσει, δεν μπορώ άλλο, τι ζέστη είναι αυτή!
Μήπως να συνέλθετε, να συνέλθουν, να… συνέλθω;
Όλα αυτά που μας ενθουσιάζουν όταν είμαστε ερωτευμένοι, είναι εδώ και όταν εμείς δεν είμαστε χτυπημένοι από τα βέλη του μικρού Θεού…
Γιατί λοιπόν δεν τα βλέπουμε; Γιατί κλείνουμε τα μάτια μας σε όλα τα όμορφα και θεωρούμε ότι μόνο αν υπάρχει κάποιος στο πλευρό μας, αξίζει να τα απολαύσουμε;
Γιατί απλά, δεν καταλαβαίνουμε πως μας αξίζουν! Πως μπορούμε να βρούμε την ομορφιά σε όλα όσα μας περιτριγυρίζουν και μόνοι μας.
Εμείς συνεχώς αναζητάμε εκείνον τον άλλο που θα μας τα δείξει. Να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει σε αυτά. Ενώ στην πραγματικότητα ο δρόμος είναι μπροστά μας και μάλιστα δεν έχει εμπόδια…
Το μόνο εμπόδιο είναι η δική μας θέληση…
Ένας περίπατος δεν είναι ωραίος μόνο αν κρατάς ένα χέρι. Είναι ωραίος και όταν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και βλέπεις γύρω σου.
Το χαμόγελο στο πρόσωπο σου δεν ανήκει σε κάποιον άλλο. Είναι δικό σου…
Το φεγγάρι δεν λάμπει μόνο όταν είσαι μέσα σε μια αγκαλιά… Το φεγγάρι λάμπει στον ουρανό και όταν είσαι μονός σου. Μόνο που εσύ δεν το κοιτάς…
Μήπως ήλθε η ώρα να στρέψεις το βλέμμα στον ουρανό και να το δεις;
Ξέρω, είναι δύσκολο, γιατί -για κάποια παράλογη αιτία και με έναν περίεργο τρόπο- έχουμε «προγραμματιστεί» να συνδυάζουμε την ομορφιά της ζωής με τον έρωτα μας για έναν άλλο άνθρωπο.
Την αγάπη για τον εαυτό μας δεν τη θεωρούμε σημαντική.
Και ας είμαστε εμείς ο πιο δικός μας άνθρωπος…
Προτείνω λοιπόν -τώρα που βοηθάει και η εποχή, οι μέρες είναι φωτεινές και… τα λουλούδια ανθίζουν- να κάνουμε μια προσπάθεια.
Δεν πειράζει αν δεν υπάρχει κάποιος εκεί να μας σκέφτεται… (Άσε που μπορεί να υπάρχει και από τη λαχτάρα μας να τον βρούμε, να μην τον βλέπουμε!).
Ας δούμε λοιπόν αν η ζωή είναι ωραία και χωρίς έρωτα.
Και όταν έρθει και το βέλος του να μας χτυπήσει ας τον εντάξουμε στη νέα μας πραγματικότητα…
Γιατί, καλό το «Καλωσόρισες έρωτα», αλλά πολύ καλύτερο το «Η ζωή είναι ωραία»…
