Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια…

Περίεργο συναίσθημα και το ένιωσα πρόσφατα…

Βλέμματα, χαμόγελα και μία αυλή σχολείου είναι αρκετά.

Και ο χρόνος γυρίζει πίσω.

24 χρόνια εξανεμίζονται, όλα όσα έκανες μέσα σε αυτά λες και δεν έγιναν και αυτή είναι η… μέρα της αποφοίτησης.

Είσαι 17-18 χρόνων και η ζωή είναι μπροστά…

Και όλα αυτά, γιατί απλά βρέθηκες ένα βράδυ με τους συμμαθητές στην αυλή του σχολείου.

Όσοι από εσάς έχετε παρευρεθεί σε συνάντηση παλιών συμμαθητών, ή -όπως το λέμε εμείς εδώ στην Ελλάδα!!!- reunion, μάλλον με καταλαβαίνετε.

Ίσως πάλι και όχι, γιατί η αίσθηση δεν είναι πάντα η ίδια.

Πολλές φορές δεν αρκεί ο ορισμός μιας συνάντησης. Έχει να κάνει με τη διάθεση, με το χώρο, με τις αναμνήσεις…

Εγώ είχα την τύχη να ζήσω μια βραδιά που -για πρώτη φορά στη ζωή μου- με έμαθε ότι τελικά υπάρχει η «μηχανή του χρόνου»…

Μέσα σε εκείνη μπήκα και γύρισα στο 1992.

Τότε που τελείωσα το σχολείο.

Τότε που έβγαινα από εκείνη καγκελόπορτα με όνειρα και με ανακούφιση.

Το σχολείο είχε τελειώσει, η ζωή ήταν μπροστά. (Δεν φανταζόμουν βέβαια τότε, πόσες φορές στα χρόνια που θα ακολουθούσαν θα το νοσταλγούσα και θα έλεγα μακάρι να ήμουν ακόμα σε αυτό…

Τώρα, 24 χρόνια μετά, πέρναγα και πάλι από αυτή την καγκελόπορτα και τα συναισθήματα ήταν πολύ περισσότερα.

Ένα όμως κυριαρχούσε: Αγωνία. Ποιους θα δω, πως θα είναι, θα τους αναγνωρίσω, θα με αναγνωρίσουν; Και κυρίως, θα μπορέσουμε και πάλι να μιλήσουμε στην αυλή του σχολείου, όπως σε τόσα διαλείμματα; Θα βρούμε κάτι να πούμε ή είμαστε πια ξένοι, κάποιοι σαραντάρηδες που κάποτε είχαν συναντηθεί;

Και τελικά, ένα 5ωρο… διάλειμμα δεν έφτασε…

Γιατί είχαμε να πούμε τόσα πολλά, λες και την τελευταία μέρα του σχολείου είχαμε αφήσει μια κουβέντα στην μέση και απλά τη συνεχίσαμε..

Και ας είχαν μεσολαβήσει, γάμοι, παιδιά, θάνατοι αγαπημένων μας προσώπων…

Η «μαγική δύναμη» του προαυλίου έριξε σε όλα «χρυσόσκονη» και όλοι ήμασταν ξαφνικά έφηβοι.

Αλήθεια σας λέω.

Τα γέλια είχαν εκείνη τη ξεγνοιασιά της εφηβείας, την… άγνοια κινδύνου για τη ζωή που είναι μπροστά…

Και τα μάτια…

Ειλικρινά, τι δύναμη έχει το βλέμμα, δεν αλλοιώνεται από τίποτα. Ο χρόνος δεν το αγγίζει. Το βλέμμα των ανθρώπων είναι πάντα ίδιο, όσα χρόνια και αν περάσουν…

Όσα και αν δουν τα μάτια τους…

Μπορεί ίσως να είναι λίγο πιο μελαγχολικό, καθώς αντίκρισε και δυσκολίες στη ζωή, αλλά είναι πάντα ίδιο…

Το έβλεπα σε κάθε πρόσωπο που συναντούσα…

Μαζί με τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, τα «δεν άλλαξες καθόλου». Και, κάπου εκεί, και κάποια δάκρυα, που δεν τα αφήσαμε να φανούν (το έχουν αυτό οι… έφηβοι: δεν θέλουν να τους βλέπουν οι άλλοι να συγκινούνται)…

Και βλέποντας το προαύλιο γεμάτο πρόσωπα γνώριμα, τόσα χρόνια μετά, ένα τσίμπημα στην καρδιά και μια απορία για το πότε τελικά πέρασαν τόσα χρόνια…

Και κυρίως για το πού είναι εκείνος ο έφηβος που βγήκε πριν από 24 χρόνια από αυτή την καγκελόπορτα;

Ποιος μας τον έκλεψε τόσα χρόνια και ποια μαγική δύναμη τον έφερε εδώ απόψε;

*Αφιερωμένο στους αποφοίτους 1991-1996 του Β΄ Λυκείου Χαλανδρίου.