Δύσκολο το «θέλεις» και συνήθως σκοντάφτει στο «μπορείς»…
Το οποίο «μπορείς» είναι από μόνο του μεγάλη… πληγή, καθώς έχει να κάνει με το πρέπει.
Για το πρέπει, ας μην μιλήσω…
Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή και -κάπου στην μέση- εσύ.
Να κοιτάς τα «θέλω» σου και να τα αποχαιρετάς. Και να υπόσχεσαι πως την άλλη φορά δεν θα τα αφήσεις να φύγουν… Και φυσικά να τα ξαναφήνεις…
Πόσες φορές κοιτάζαμε τα «θέλω» μας, προχωρώντας προς αυτά που κάναμε;
Προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
«Άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ»…
Και το εδώ είναι αυτό που πρέπει τώρα να αντιμετωπίσω. Το δημιούργημα των δικών μου βημάτων που, ακόμα και αν δεν τα ήθελα, τα έκανα…
Και με έφεραν εδώ.
Και τώρα νέα βήματα πρέπει να κάνω…
Και πολύ φοβάμαι πως και πάλι στη άκρη θα τα αφήσω τα θέλω μου…
Λάθος ή σωστό;
Απάντηση δεν έχω να σας δώσω.
Το μόνο που ξέρω είναι πως όσα ήθελα και άφησα με πλήγωσαν.
Ξέρω όμως ότι δεν γινόταν κι αλλιώς…
Ο λόγος της πριγκηπέσας, δεν είναι πάντα διαταγή.
Πρέπει να ακολουθήσει το πρωτόκολλο.
Τι θα πει ο κόσμος, τι θέλουν οι άλλοι, ποιο είναι το σωστό…
Άλλα θέλει, αλλά το πρωτόκολλο είναι αυστηρό.
Και σε αυτό το βασίλειο η πριγκηπέσα δεν μπορεί να κάνει επανάσταση.
Ακολουθεί τους κανόνες…
«Άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ»…
Όποιον από εσάς και αν ρωτήσω θα έχετε να μου πείτε ένα «εδώ» στο οποίο σας έφεραν τα βήματα που πήγαιναν αντίθετα στα θέλω σας…
Μα τι κάνουμε;
Τι ακριβώς ακολουθούμε;
Ποιον κανόνα;
Ποιος τον όρισε και γιατί εμείς δεν επαναστατούμε;
«Άλλα θέλω» λέμε και προχωράμε αντίθετα…
Πριγκηπέσες και πρίγκιπες φυλακισμένοι σε εκείνα που έμειναν ανεκπλήρωτα.
Σε μια φυλακή απωθημένων γιατί «άλλα κάναμε»…
Και, στον τελικό απολογισμό, θα είναι πολλά τα «θέλω» που έμειναν πίσω.
Και τότε θα καταλάβουμε…
Μα το πιο πιθανό είναι να μην προλάβουμε…
Ακόμα και τότε δεν θα κάνουμε αυτό που θέλουμε…
Και τα απωθημένα θα πνίξουν τις αναμνήσεις μας…
Γι αυτό λοιπόν υπάρχουμε;
Για τους κανόνες;
Όχι…
«Τι θα κάνουμε;» με ρωτάτε…
«Αυτό που θέλουμε» σας απαντώ…
Ακολουθείστε με…
