Από τον Γκράχαμ Μπελ στο «σκουλαρίκι»!

Ήταν σαν σήμερα το 1875, όταν ο Αμεριανοσκωτσέζος επιστήμων, εφευρέτης και μηχανικός, Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, κατοχύρωσε «τη μέθοδο και τη συσκευή για τη μετάδοση φωνής ή άλλων ήχων τηλεγραφικώς (…) με τη χρήση ηλεκτρικών παλμών της ίδιας μορφής με τις ταλαντώσεις του αέρα, οι οποίες ακολουθούν τη μετάδοση φωνής ή άλλων ήχων…»!

Με απλούστερα λόγια, το τηλέφωνο…

Ύστερα από εκατόν σαράντα ένα χρόνια, η συσκευή που κάποτε κάλυπτε πολύ συγκεκριμένες ανάγκες του ανθρώπου, δημιουργεί εθισμούς. Από ένα εργαλείο που με αντικειμενικά ευεργετική χρησιμότητα, μετετράπη σ’ ένα άλλο, με ποικίλες και αμφιβόλου προσήμου συνέπειες.

Η υπερβολική χρήση του, πολλές φορές αντικαθιστά τη φυσική παρουσία, εάν κανένας συλλογισθεί, πως άνθρωποι τους οποίους χωρίζει δέκα λεπτά δρόμος, επιλέγουν την πολύωρη τηλεφωνική συνομιλία. Είναι απλώς συνήθεια ή καταντά εμμονή;

Πάντως, δύσκολα θα ισχυρισθεί κανείς, ότι δεν αποτελεί εξάρτηση για πολύ κόσμο, ιδιαιτέρως για τις γυναίκες. Η εικόνα της πεζής κοπελίτσας, με το κινητό κολλημένο στο αφτί, καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας της, είναι ένα φαινόμενο που το απαντούμε καθημερινά.

Φυσικά, ουδείς υποστηρίζει πως η επικοινωνία είναι κακό πράγμα. Όμως, το ν’ αποτελεί η συνομιλία στο τηλέφωνο (από τη στιγμή που θα το πάρεις στα χέρια σου) αυτόματη λειτουργία, είναι ένα άλλο ζήτημα. Αφαιρεί παραστάσεις από την καθημερινότητά μας, οι οποίες δεν αναπληρώνονται από την προσήλωσή μας στην παραπάνω επίπλαστη ανάγκη ή όχι;

Για να μην αδικήσω τ’ όμορφο φύλο, η παραπάνω πράξη γίνεται πολλάκις και για έναν άλλον λόγο. Παρέχει μία κάποια ασφάλεια και περισσότερη σιγουριά σε μια γυναίκα, όποτε διασχίζει κάποιο απόμερο σημείο της πόλης, ως επί το πλείστον τη νύκτα.

Τα καλά στοιχεία παραμερίζονται και πάλι, εφόσον σκεφτούμε το μείζον πρόβλημα της οδήγησης. Η ελάττωση της συγκέντρωσής μας, όταν ταυτοχρόνως μιλάμε στο κινητό και κρατάμε το τιμόνι, καθώς και της ακοής μας, βάζει σε κίνδυνο τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους. Πόσες φορές έχουμε δει οδηγούς -κυρίως άνδρες- να καβγαδίζουν στο τηλέφωνο ωρυόμενοι;

Επιπλέον, η αυτόματη λειτουργία της συνομιλίας στο τηλέφωνο, εντάσσεται στα χαρακτηριστικά ενός μοντέρνου lifestyle; Δηλαδή, η εικόνα μιας εξωστρέφειας, μίας κάποιας κοινωνικής δικτύωσης, ενός σύγχρονου ατόμου κλπ; Ευσταθεί το επιχείρημα; Όχι απαραίτητα, αφού το εν λόγω μοντέλο αυτό δεν περιορίζεται σε ανθρώπους μιας συγκεκριμένης ηλικίας.

Αποτελεί, λοιπόν, τύπο προφίλ ή υποκατάστατο πιο απτών επαφών; Θεωρείται πράγματι επιλογή; Το βέβαιο είναι, ότι ως είθισται (και στην περίπτωση του τηλεφώνου), η τεχνολογία, σε συνδυασμό με τα παρελκόμενα ενός μάλλον ξενόφερτου “τρόπου ζωής”, έχουν γεννήσει υπερβολές και -όπως φαίνεται- αρνητικές επιπτώσεις.

Από κάτι που πριν από εκατόν σαράντα έναν χρόνια έδειχνε πως θα έφερνε αποκλειστικά και μόνο θαυματουργά αποτελέσματα…