Να εύχεσαι ν’ αναλάβει την εξουσία η Αριστερά, να πραγματοποιείται, και όμως να πρέπει να τοποθετήσεις τα οράματά σου στο ψυγείο. Να επιβάλλονται μέτρα από άλλους, να πλήττεται κόσμος του οποίου ο πόνος θα έπρεπε ν’ απαλύνεται και να προχωρείς σ’ έναν πελώριο ανήφορο, με την καρδιά και το μυαλό σου να βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση κατά τη διάρκεια της πορείας σου. Σου τρώει τα σωθικά. Είναι κατάρα.
Διαχείριση και πάλι διαχείριση, μπας και κερδίσεις κάτι θετικό από την κάθε λεπτομέρεια, εντός ενός εχθρικού περιβάλλοντος. Θυμός, στενοχώρια, χαρά όποτε προκύπτει μια μικρή νίκη και ξανά διαχείριση και πάλη, με ψυχικά αποθέματα που ξεπηδούν από το πουθενά, που ούτε γνώριζες πως υπάρχουν. Μικροί στόχοι κάθε ημέρα, κάθε ώρα που περνά.
Κοιτάζεις πίσω στην ιστορία και βλέπεις μια χώρα πάντοτε εξαρτημένη, με ξένους δοτούς κυβερνήτες, βασιλείς, δικτάτορες και υποτακτικούς. Βλέπεις και τις νίκες του ελληνικού λαού, έπειτα από ταξικούς αγώνες. Τον Άρη να βγάζει λόγο στη Λαμία και να λέει ότι νικήσαμε στον πόλεμο ενάντια στον φασισμό και πως τώρα θα πρέπει να φέρουμε τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Να μιλάει και για κάτι ακόμα. Κάτι που η Αριστερά θεωρούσε διαχρονικά χρέος της. Πεμπτουσία της ύπαρξης και της δράσης της. Την επίτευξη της εθνικής ανεξαρτησία μας. Κάτι που ουδέποτε είχαμε ως κράτος. Κάτι που ουδέποτε μας άφησαν να καταφέρουμε. Όπως και τότε. Ξένες δυνάμεις παρενέβησαν βιαίως και μοιραία ηττηθήκαμε. Κάθε νίκη ή κάθε προσπάθεια κατέληγε σε ήττα, εάν σχετιζόταν με τη διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας μας.
Ύστερα έπαψαν οι αιματηρές επεμβάσεις και επινοήθηκε το χρέος. Πάλι δεμένοι πισθάγκωνα, εξαρτημένοι, έρμαια των σκληρών όρων του Καπιταλισμού, των ξένων συμφερόντων, των τοκογλύφων «εταίρων» μας…
Ωστόσο, οι περιστάσεις γέννησαν μια διαφορετική σελίδα στην ιστορία της Ελλάδος, που όμοιά της δεν έχει ξαναγραφεί: «Πρώτη φορά Αριστερά»! Μια Αριστερά που παλεύει με δυσθεώρητα προβλήματα, που συγκρούεται με τον ίδιο τον εαυτό της, που δεν της επιτρέπονται διάφορες ρήξεις, που κωλυσιεργεί αναφορικά με κάποιες τομές, που προσπαθεί και κερδίζει έδαφος με το φιλότιμο της και άλλα πολλά.
Όμως, όσο και αν μάχεται μέσα σε αυτό το χάος, ταυτοχρόνως τη βαραίνει μια τεράστια ευθύνη, που μπορεί τώρα να έχει συρρικνωθεί, αλλά μόλις προσπερασθούν ορισμένα παγόβουνα, θα διογκωθεί και πάλι. Είναι η ευθύνη της κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας μας. Μόνον η Αριστερά μπορεί να υλοποιήσει τ’ όραμα αυτό. Ο χρόνος κυλά, και προς την κατεύθυνση αυτή, κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνουν επεξεργασίες και διεργασίες.
Αφού η εν λόγω σκέψη είναι σφηνωμένη στο μυαλό του αριστερού ανθρώπου. Ίσως πιο πολύ, σ’ εκείνων που τώρα βάζουν πλάτη περισσότερο απ’ όλους, αντιλαμβανόμενοι τις περιστάσεις και τις δυσκολίες. Αποτελεί, λοιπόν, απαραίτητη συνθήκη για τη μετέπειτα λειτουργία του, καθώς είναι καταδικασμένος και παραλλήλως ευλογημένος, να ζει και ν’ αναπνέει για τη διεκδίκηση του αυτονόητου, το οποίο στερούσαν από τον λαό του από καταβολής ελληνικού κράτους. Διψάει γι’ αυτήν τη νίκη. Υπομένει τόσα και τόσα γι’ αυτήν τη νίκη. Διότι για εκείνον έχει ακριβώς την ίδια βαρύτητα με την ελευθερία, κι εν τέλει τι είναι πιο σημαντικό από την ελευθερία;
