Είναι σύνηθες όταν είσαι σε κάποια ηλικία -όχι πολύ μεγάλη, αλλά όχι και… έφηβος- και ακούς ότι έφυγε από τη ζωή ένας από τους ανθρώπους που συνδέθηκαν μουσικά με τα νιάτα σου, να σε πιάνει μια μελαγχολία.
Ένα… τέλος εποχής.
Ένα… περνούν τα χρόνια.
Κάπως έτσι, σε τέτοια διάθεση, πληροφορήθηκα σήμερα για το θάνατο του Γκλεν Φρέι των Eagles και μια ανάμνηση ήρθε στο μυαλό.
Ένα πάρτι στη Β΄ Λυκείου και το Hotel California να παίζει…
Χωρίς να νοιάζει το εφηβικό μυαλό η συνωμοσιολογία που χρόνια τώρα ακολουθεί το τραγούδι, απολάμβανα τον καλοκαιρινό ουρανό και τον… συμμαθητή που μου ζήταγε επιτέλους να χορέψουμε. Και κάπως έτσι, με αυτό το τραγούδι είχαν λυθεί εκείνο το βράδυ όλα τα προβλήματα…
Τελικά, δεν είναι οι άνθρωποι που φεύγουν αυτοί που σηματοδοτούν το τέλος εποχής…
Είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Τα τραγούδια, οι μουσικές και τελικά οι άνθρωποι πίσω από αυτές συντρόφεψαν τα νιάτα μας και όταν μιλάμε για τραγούδια σαν αυτό, τα νιάτα πριν και μετά από μας.
Το τέλος εποχής όμως δεν έχει να κάνει με εκείνους ή τις δημιουργίες τους.
Έχει να κάνει με το γεγονός ότι δυστυχώς –ή ευτυχώς, ανάλογα από την πλευρά που το βλέπουμε- εμείς δεν είμαστε ακόμα έφηβοι.
Δεν ζούμε πια την εποχή εκείνη που κλεισμένοι στο δωμάτιο, «αγκαλιά» με το πικάπ ακούγαμε τους δίσκους βινυλίου και ονειρευόμασταν.
Ερωτευόμασταν και… ξερωτευόμασταν με τρομερή ταχύτητα και περιμέναμε ότι όλα θα γίνουν όπως τα θέλαμε. Ήταν σίγουρο πως θα γίνουν έτσι. Απλά έπρεπε να σκεφτούμε πως θα είναι αυτό.
Τώρα, που έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε, που άλλα από αυτά που θέλαμε τα πετύχαμε και άλλα, τις πιο πολλές φορές τα περισσότερα, όχι, η μουσική έρχεται τυχαία στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, μεταξύ… φροντιστηριακών διαδρομών και δραστηριοτήτων.
Ο χρόνος πολλές φορές δεν φτάνει για να ακούσεις ένα τραγούδι από την αρχή ως το τέλος.
Αλλά και αν το ακούσεις, συνήθως δεν ξέρεις καν σε ποιον ανήκει η φωνή που ακούς.
Εκτός και αν αυτό το τραγούδι το είχες ακούσει κάποτε σε ένα πικάπ, σε ένα καλοκαιρινό βράδυ, στο πρώτο φιλί…
Και κάπως έτσι έρχεται το τέλος εποχής, που –ευτυχώς- είναι πάντα η αρχή κάποιας άλλης.
Μπορεί τώρα πια μέσα στο σπίτι να ακούς πιο συχνά τον Τομ και Τζέρι και τον αστυνόμο Σαΐνι, αλλά είναι και αυτή μια εποχή που κάποτε θα νοσταλγείς..
Στο προσωρινό τέλος εποχής λοιπόν, κάπως έτσι λέω αντίο στον Γκλεν Φρέι.
Για το Hotel California που ποτέ δεν έμαθα με σιγουριά το κρυφό του νόημα, αλλά πάντα θα είναι για μένα το μουσικό φόντο στα πρώτα όνειρα…
