Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι περνούν από αυτήν τη ζωή και δεν περιορίζονται σύνορα. Τα ξεπερνούν νοητά, ταξιδεύουν από άκρη σ’ άκρη της Γης και γίνονται παγκόσμιοι, γίγαντες της ταξικής πάλης. Ένα σύμβολο της επανάστασης ήταν και ο Νίκος Μπελογιάννης…
Εμβληματική μορφή της Αριστεράς, πέρα από τα όρια της Ελλάδας, έξω από κάθε συμβιβασμό, θυσιάστηκε για τα τρανά οράματά του: τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία μας. Ήταν ο δικός μας Ερνέστο, ένας δικός μας μάρτυρας. Ένας ήρωας της σύγχρονης ιστορίας μας, μαζί με τόσους άλλους, αφανείς ή μη. Το σπουδαίο αποτύπωμά του, αποτελεί διεθνή κληρονομιά για τους αγώνες του αύριο, καθώς τ’ όνομά του ακούστηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η Ευρώπη έκλαψε για τον θάνατό του. Τη μάχη του για ένα καλύτερο μέλλον, την πλήρωσε με το αίμα του. Στις 30 Μαρτίου του 1952, ημέρα Κυριακή, μεταφέρθηκε από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή, μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του: τους Νίκο Καλούμενο, Δημήτρη Μπάτση και Ηλία Αργυριάδη. Εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού…
(Υπό καταρρακτώδη βροχή παρακαλώ)
