Έχει πολύ γέλιο η ερωτική… πίκρα

Ξέρω, ξέρω…

Αν την περνάτε τώρα την ερωτική απογοήτευση, έχετε -το λιγότερο- αγανακτήσει μαζί μου.

Σας καταλαβαίνω απόλυτα.

Οπότε, αν βρίσκεστε σε φάση δακρύων και «ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα», μην διαβάσετε τίποτα από τα παρακάτω.

Περιμένετε να φτάσετε σε επίπεδο «Περνώ και μόνη μου καλά» και τότε… απολαύστε την γελοιότητα του χωρισμού σας. Ή και της χυλόπιτας.

Και τα δύο, το ίδιο είναι, όμως εγώ θα σας πω για τον χωρισμό. Γιατί, αυτός έχει το πολύ το δάκρυ και το δάκρυ «πουλάει» (είπαμε, τόσα χρόνια δημοσιογράφος είμαι…).

Θα σας πω λοιπόν για το χωρισμό, όπως τον ζουν οι γυναίκες (τουλάχιστον αυτές που ξέρω εγώ), γιατί -παρά το γεγονός ότι πολύ θα το ήθελα, στην πραγματικότητα- δεν έχω ιδέα πως αντιδράτε εσείς οι άντρες όταν σας χωρίσουν.

Πάμε λοιπόν, για να δείτε πως έχω δίκιο ότι έχει πολύ γέλιο η ερωτική η πίκρα μας…

Λοιπόν.

Όλο το σκηνικό αρχίζει με του… χωρισμού την ώρα, που ως γνωστόν (καθώς το λέει και ο Βοσκόπουλος) είναι μια ώρα δύσκολη.

Εκεί που κάθεσαι αμέριμνη και τα ματάκια σου κάνουν καρδούλες βλέποντας τον έρωτα σου, εκείνος σου ανακοινώνει πως «πρέπει να μείνουμε για κάποιο διάστημα χωριστά».

Να χωρίσετε σου λέει, αλλά είναι ευγενής.

Εσύ, φυσικά «πέφτεις από τα σύννεφα». Διότι, τι και αν τόσο καιρό εκείνος απέφευγε τις συναντήσεις σας και τα μηνύματα; Το ερωτευμένο σου μυαλό έβρισκε χιλιάδες δικαιολογίες και η αλήθεια ήταν πάντα αποκλεισμένη εκδοχή.

Πέφτεις λοιπόν από τα σύννεφα, αλλά είσαι και κυρία. Και μπορεί το δάκρυ να έχει ξεπεράσει το ύψος των ματιών και να έχει χτυπήσει εγκέφαλο, αλλά δεν θα το αφήσεις να κυλήσει κιόλας. Γυρίζεις λοιπόν την πλάτη και φεύγεις με το κεφάλι ψηλά.

Και ανοίγουν οι βρύσες, σήμερα που έχεις και το μικρό τσαντάκι που δεν χώραγε τα χαρτομάντιλα…

Και είσαι σίγουρη ότι εκείνος σε κοιτά που φεύγεις, με ύφος μετανιωμένο και πας και αργά να σε προλάβει…

Για να μην πλατειάζω, κανείς δεν τρέχει πίσω σου και κάποια στιγμή αναγκαστικά φεύγεις για τα καλά.

Και πας εννοείται στη φίλη σου, η οποία -δεν ξέρω τι όνειρο έβλεπε χτες το βράδυ-αλλά μαύρες μέρες της έχουν ξημερώσει…

Διότι αυτή έχει τον ώμο που θα γείρεις να κλάψεις και το αυχενικό το έχει εξασφαλίσει.

Και αρχίζουν οι κουβέντες (κατά το αρχίζουν οι χοροί) και οι μαντικές ικανότητες μπαίνουν σε εφαρμογή.

«Μήπως αν…;», «Λες;», «Ίσως τότε…», «Σίγουρα θα γυρίσει», «Μήπως με δοκιμάζει;».

Και η φίλη εκεί. «Μα και βέβαια, που θα βρει καλύτερη;».

Κορίτσια… γεμάτος είναι ο κόσμος δεν θα είναι και δύσκολο…

Τέλος πάντων…

Και κλαις και ωρύεσαι…

Και κάποια στιγμή, η φίλη -αν είναι τυχερή- πρέπει κάπου να πάει και εσύ γυρίζεις σπίτι…

Άδειο το σπίτι (άλλο που μπορεί και ποτέ να μην φάνηκε εκείνος εκεί…)

Οι κουρτίνες έχουν πάρει ήδη «το χρώμα που μισούσε» και τα τραγούδια που γεμίζουν το χώρο οδηγούν προκαθορισμένα σε αυτοκτονία (μαζοχισμός;).

Και φυσικά επειδή είσαι και πολύ νέα και όμορφη για να αυτοκτονήσεις, ακολουθούν κλάματα.

Πάριος; Κλάμα

Πλούταρχος; Κλάμα

Bonnie Tyler; Κλάμα

Τσάμικα; Όχι κλάμα, αλλά δεν τα ακούς εκείνη τη στιγμή…

Εν ολίγοις, πολύ κλάμα. Πετσέτες σωρός γύρω, γεμάτο το τασάκι από τσιγάρα -αν καπνίζεις- και γλυκά. Παντού γλυκά, γιατί η σοκολάτα ως γνωστόν… (ε, ξέρετε τώρα, μην τα λέω). Πάντως – κάνω, άλλη μια, παρένθεση- αυτά τα σοκολατάκια μην τα πολυεπιλέγετε, γιατί, όταν θα σας φύγει η απογοήτευση, θα σας μείνουν τα κιλά.

Μουσική είπα, πετσέτες είπα, σοκολάτα είπα…

Κάτι ξέχασα…

Α, βέβαια: Ταινίες.

Ότι υπάρχει σε αισθηματική κομεντί το βλέπετε. Και κλαίτε (φυσικά) και περιμένετε το φινάλε της ταινίας να το ζήσετε (μάλλον όχι, αλλά είστε και πονεμένες, μην σας στεναχωρήσω…).

Αυτό τώρα, όλο το δακρύβρεχτο, σας παίρνει κάποιες μέρες (ανάλογα και το βαθμό αναισθησίας σας), με κάποια διαλλείματα όπου οι φίλες έρχονται να βρίσουν τον «παλιάνθρωπο που δεν ξέρει τι έχασε»…

Μέχρι που κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε, αποφασίζετε να βγείτε έξω. Να βαφτείτε, να ντυθείτε, να στολιστείτε, να κρύψετε κάπως τα κιλά (σας τα έλεγα εγώ, που δεν αφήσατε σοκολατάκι) και να καταπλήξετε…

Δυο τρεις φορές αυτό θα είναι για τα μάτια του κόσμου.

Μέχρι που θα ξυπνήσετε από το λήθαργο θα ανοίξετε και τα δικά σας μάτια και τότε… «ο έρωτας με έρωτα περνάει»…

Τώρα, αν το σενάριο θέλει να επιστροφή του ασώτου, ακριβώς τη στιγμή που τον έχετε κατατάξει στο παρελθόν, ε τότε… σε ταινία πρέπει να παίζετε.

Οπότε, ηθικό δίδαγμα: Καλή η ερωτική απογοήτευση (εκτός από τα σοκολατάκια, το ξαναλέω), αλλά καλύτερο το πάμε γι άλλα.

Γι αυτό και επειδή η ζωή είναι μικρή, συντομεύετε τη διαδικασία…

Γιατί πόσο κλάμα, Πάριο και κομεντί να αντέξουν πια και οι φίλες σας;;;