Τις προάλλες έβλεπα το Band of Brothers, μία από τις πιο καλοφτιαγμένες μίνι σειρές για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βασισμένη σε ιστορήσεις αμερικανών βετεράνων, οι οποίοι βίωσαν τη φρίκη εκείνης της εποχής στην ευρωπαϊκή ήπειρο…
Λίγο μετά την απόβαση στη Νορμανδία, λοιπόν, ο στρατιώτης Μπλάιθ, ο οποίος απέχει λόγω φόβου από τη δράση, διανυκτερεύει μέσα στο όρυγμά του. Έχει παγώσει από τον πανικό και δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Μέσα απ’ το σκοτάδι εμφανίζεται ο σκληροτράχηλος υπολοχαγός Σπιρς. Έχει αντιληφθεί εδώ και ημέρες την κατάσταση και αποφασίζει να επέμβει. Σκύβει πάνω από τον νεαρό και του λέει:
«Για να γίνεις καλός στρατιώτης, θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι ήδη είσαι νεκρός. Μη σκέπτεσαι το παρελθόν, μην ελπίζεις πως όλα θα τελειώσουν με κάποιον μαγικό τρόπο και τότε θα μπορέσεις να γίνεις χρήσιμος στη μάχη και μπορεί να επιζήσεις».
Στην ίδια ήπειρο, 72 χρόνια μετά, μαίνεται ένας ακόμα πόλεμος, του οποίου τα χαρακτηριστικά γίνονται ολοένα και πιο ταξικά. Η οικονομική κρίση δημιούργησε δύο πόλους. Δύο οικονομικές ζώνες, με τη μία να εκμεταλλεύεται τους πόρους της άλλης και ταυτόχρονα να εξυπηρετεί τα σχέδια του ευρω-ατλαντικού ιμπεριαλισμού.
Έμελλε στη δική μας χώρα, να βιώσει στον υπέρτατο βαθμό τον κανιβαλισμό του Νεοφιλελευθερισμού, στην ακραία μορφή, στην οποία έχει περιέλθει. Είναι η κατάρρευση ενός σκληρού -προς τα πιο αδύναμα λαϊκά στρώματα- συστήματος, στα μάτια κάθε κοινωνίας, κι όμως δυσκολευόμαστε να συμπράξουμε για τη μεγάλη αλλαγή.
Δυσκολευόμαστε να πάψουμε να κοιτούμε πίσω και απαιτούμε να κερδηθούν όλες οι μάχες, μ’ εμάς μέσα στο όρυγμα. Μα είναι πόλεμος και αυτό το κράτος, υπό την κυριαρχία του Καπιταλισμού εντός του, επί τότες δεκαετίες, κατέληξε νεκρό.
Για ν’ αναγεννηθεί από τις στάχτες του, θα πρέπει να σηκωθούμε και να παλέψουμε. Όχι για να χρησιμοποιηθούν και πάλι τα ίδια υλικά, όχι για να επιστρέψουμε στο σάπιο παρελθόν, κι εκείνες τις πολιτικές, οι οποίες μας οδήγησαν στην ήττα. Αλλά για να ενώσουμε όλους εκείνους τους λαούς, που οραματίζονται την αλλαγή.
Θα είναι η πάλη δύο κόσμων. Κι όσο κι αν ο ένας φαντάζει ανίκητος, έχει με το μέρος του λιγότερους ανθρώπους. Είναι, ωστόσο, «στρατιώτες», κι εμείς ακόμα ψάχνουμε τον παλμό. Ξέρουμε πως έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, κι όμως δυσκολευόμαστε να σφίξουμε το χέρι του διπλανού μας. Να φτιάξουμε μια αλυσίδα, που θα περάσει όλα τα σύνορα και θα ενώσει όλους εκείνους που οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο.
Όλα αλλάζουν, κι εμείς ακόμα ακούμε τις αγωνιώδεις κραυγές τους στις τηλεοράσεις τους. Μας θέλουν καθηλωμένους, εύχονται τη διατήρηση του ατομικισμού και της αδράνειάς μας. Οφείλουμε, ωστόσο, τόσο στους εαυτούς μας, όσο και στα παιδιά μας, αλλά και τα παιδιά των παιδιών μας, να τους απογοητεύσουμε.
Να κατανοήσουμε, ότι από το μηδέν, στο οποίο μας οδήγησαν, μόνο να κτίσεις μπορείς. Πιο σωστά, πιο δίκαια, για τους πολλούς και όχι για τους λίγους. Μαζί με τον διπλανό σου, μαζί με τους συμμάχους σου, στην Ευρώπη που αλλάζει. Έτσι θα βρεις από το όρυγμα και θα γίνεις κι εσύ ένας… καλός «στρατιώτης».
