Χθες το βράδυ ξενύχτησα διαβάζοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρτήσεις διαφόρων -μεγαλόσχημων ή μη- υποστηρικτών του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κυρίως όχι απλών ψηφοφόρων της Κυριακής, αλλά οπαδών του.
Ειλικρινώς, πίστευα πως είχα μια κάποια εικόνα για τις τάσεις εντός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και της μεταξύ τους διαμάχης, όμως εν τέλει απεδείχθη πως έκανα λάθος.
Εδώ ελέχθησαν απίστευτα βαριά λόγια. Περί ήττας του «προδότη Καραμανλή και του εντολοδόχου του Μεϊμαράκη, οι οποίοι ενεργούσαν ως συνεργάτες του Τσίπρα, με σκοπό τη συνεκμετάλλευση της εξουσίας» και άλλα παρόμοια τραγελαφικά!
Να ολοκληρώνεται μια εσωτερική διαδικασία και να μιλούν για ήττα του Τσίπρα! Ε, μόνο στον Παναθηναϊκό συμβαίνουν αυτά, εξού και ο τίτλος. Τα περί άφθαρτου, μεσσία κλπ δεν χρήζουν σχολίου. Σε μικρή χώρα ζούμε, γνωριζόμαστε καλά. Πάντως ήδη κελαηδούν ορισμένα εταιρικά πουλάκια: «Μεταρρυθμιστής» ο Μητσοτάκης. Μετάφραση; Νεοφιλελεύθερα τιτιβίσματα χαράς. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ταυτοχρόνως έπεσαν και οι ποταμίσιες μάσκες…
Και πάμε στο θέμα της Ευρώπης, αφού και αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση. Καμία αναφορά! Τουλάχιστον, κατά τη διάρκεια των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων, ανεπτύσσετο από πλευράς πολιτικών δυνάμεων μία ρητορική σχετικά με την αλλαγή των συσχετισμών στη Γηραιά Ήπειρο. Υπό αυτό το πρίσμα, εδημιουρήτο και μια λογική στην επιλογή των προσώπων.
Εν προκειμένω, ωστόσο, κουβέντα! Όχι ότι αυτό αποτελεί έκπληξη, διότι στην πραγματικότητα πώς να επιχειρηματολογήσει κανείς; Να πει ότι χρειάζεται να ενισχυθούν περισσότερο οι δυνάμεις του Νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη; Ξέρετε, εν έτει 2016 αυτά τα πράγματα είναι δύσκολα. Καθότι ωραία τα οράματα του καθενός, αλλά εδώ ο κόσμος έχει σημαντικά πρόβλημα και τουλάχιστον σ’ ευρωπαϊκό επίπεδο, ο εχθρός γίνεται ολοένα και πιο ορατός.
Ας πουν, λοιπόν, ορισμένοι πως πλέον οι δανειστές θα βρίσκουν μεγαλύτερη αντίσταση. Ότι από χθες η αξιωματική αντιπολίτευση αποτελεί σε μεγαλύτερο βαθμό τροχοπέδη στα σχέδια της τρόικας για περισσότερα αντιλαϊκά μετρά. Μπορούν;
Εν κατακλείδι, χθες το βράδυ έμεινα άφωνος. Μιλάμε εν πολλοίς για παραληρήματα εσωκομματικής έχθρας, μηδαμινή ουσιαστική συζήτηση και κυνήγι φαντασμάτων. Ένα (αν μη τι άλλο) χαμηλό επίπεδο διαλόγου και μία ατέρμονη συνωμοσιολογία.
Μία επιπλέον διαπίστωση, είναι πως τελικά όντως σε αυτήν τη χώρα ξεχνούμε πάρα πολύ εύκολα. Η πορεία του καθενός δεν παίζει σχεδόν κανέναν ρόλο. Οι καιροί χρίζουν πανάξιο τον οποιονδήποτε, είτε εντός ακραίων συγκυριών, είτε στο πλαίσιο αυτού που έλεγε πάντοτε ο άλλοτε σοφός ελληνικός λαός: Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος…
