Φαντάζομαι πως η εισαγωγή μου δεν είναι πρωτότυπη, ωστόσο, δεν γίνεται να μην αναφέρω ότι λατρεύω τις ιστορίες του Αρκά. Όχι μόνον επειδή αντικειμενικώς έχει ταλέντο, αλλά κι επειδή προσωπικώς μου ταιριάζει πολύ το χιούμορ του.
Προ ημερών, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποίησε το περιβόητο πια σκίτσο, ως επιχείρημα στο σκεπτικό του, πως η κυβέρνηση προσπαθεί ν’ αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό, αναδεικνύοντας το ζήτημα της διαπλοκής.
Εν συνεχεία, ο σατιρικός καλλιτέχνης (θεωρώ ότι είναι δόκιμος ο όρος), προφανώς αισθάνθηκε πως ο ίδιος χρησιμοποιήθηκε από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, στην κομματική αντιπαράθεση του τελευταίου με τον ΣΥΡΙΖΑ, κι έσπευσε να γράψει στην ιστοσελίδα του: «Όταν ένα σκίτσο δημοσιευτεί στο internet ο δημιουργός του χάνει τον έλεγχο απάνω του. Ο καθένας το ερμηνεύει και το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν».
Εδώ υπάρχει και η ένστασή μου και όχι στο επίμαχο σκίτσο του, διότι εν προκειμένω η τοποθέτησή του θεωρώ ότι είναι άστοχη. Το εν λόγω σκίτσο δεν επιδέχεται δεύτερης ερμηνείας. Υπάρχει μόνο μία, αυτή που του απέδωσε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Γι’ αυτόν τον λόγο, πιστεύω πως ο διάσημος σχεδιαστής κόμικ, έπρεπε να υπερασπιστεί την οπτική του. Θα το κατάφερνε, είτε με ανάλογο σχόλιο, είτε δίχως κανένα σχόλιο, απέναντι στις όποιες αντιδράσεις.
Άλλωστε, όπως και να το κάνουμε, θέση έχει πάρει τους τελευταίους μήνες (με πολιτικές «τοποθετήσεις») και καλώς έχει πράξει. Άρα, μέσω των χαρακτήρων των σκίτσων του (οι οποίοι αν μη τι άλλο «εκφράζουν» τις σκέψεις του) και της επιρροής, την οποία ασκεί το έργο του μέσω της απήχησής του, επί της ουσίας αποτελεί «δημόσιο πρόσωπο». Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να είσαι και μέσα και έξω από το επικοινωνιακό παιχνίδι. Νομοτελειακώς είσαι, άρα δεν συντρέχει και λόγος να μην στηρίζεις απερίφραστα την αντίληψή σου.
Επί παραδείγματι, γιατί να ψέγεται για τις απόψεις του ο Λαζόπουλος; Επειδή τις εκφράζει δημοσίως στην τηλεόραση; Το ίδιο πράττει και ο Αρκάς, δημοσίως στο διαδίκτυο. Σάτιρα κάνει ο ένας, σάτιρα και ο άλλος. Τάσσεται ο μεν, τάσσεται ο δε. Ποία η διαφορά;
Με άλλα λόγια, ας μην επαναλαμβάνουμε την ίδια ανάλυση, κάθε φορά που ανακύπτει το ίδιο φαινόμενο. Με διαρκή κριτική προς μία κατεύθυνση και παντελώς ουδέτερος δεν γίνεται. Ούτε το «μην κρίνετε τη σάτιρα» είναι ορθό. Οι πολιτικοί έχουν χίλια στραβά, όμως καθημερινώς εκτίθενται ενώπιον της κοινής γνώμης. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και με όλους όσοι αρθρώνουν δημόσιο λόγο, ακόμα και όταν το πράττουν μέσω ενός σπουργιτιού ή ενός ισοβίτη…
