Ένας φαιός χρόνος φεύγει και άπαντες περιμένουμε κάτι καινούριο να γεννηθεί. Πέρυσι, την ίδια εποχή, η προσμονή για την ολική αποδόμηση του παλαιού ήταν πιο έντονη από ποτέ…
Σήμερα οι πολίτες αυτής της χώρας στέκουμε μάλλον μουδιασμένοι, καθόλου απαγκιστρωμένοι από τη αβεβαιότητα, μπροστά στο θαύμα της Ενωμένης Ευρώπης και ουδείς γνωρίζει πραγματικά τι θα ήταν καλύτερο να ζητήσει από τον Άγιο με τα δώρα.
Είμαστε τόσο χαμένοι μες στον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης, κυρίως όμως των αξιών. Εγκλωβισμένοι στις έννοιες των αγορών, της ανάπτυξης, του παράλληλου προγράμματος και τόσων ακόμα. Πού να δώσεις βάση; Σίγουρα στο ασφαλιστικό, μα οι τράπεζες; Η ανεργία, τα σπίτια, το γιγάντιο χρέος, οι φόροι κτυπούν από παντού.
Και από την άλλη, οι θάλασσές σου να ξεβράζουν νεκρούς ανθρώπους. Κάθε μέρα. Κι εσύ σφίγγεις περισσότερο τις γροθιές σου και λες πως θα περάσει. Έχεις άλλη επιλογή; Αλήθεια, μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί τι έχει συμβεί μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Να δει πόσο βαριά ιστορία κουβαλά ο χρόνος που φεύγει;
Ανεπανάληπτη αλλαγή σκυτάλης στην εξουσία -Πρώτη φορά Αριστερά- και από την πρώτη ημέρα, ένας διαρκής πόλεμος. Αυτός ο λαός βιώνει έναν διαρκή πόλεμο και δεν ξέρει πώς ν’ αντιδράσει. Η Τρόικα, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, οι εταίροι και ο Έλληνας να ρωτάει γιατί πρέπει να είναι αιωνίως προτεκτοράτο, γιατί δεν μπορεί να είναι αυτάρκης.
Του ‘ρχεται λοιπόν και το επαναστατικό του εκείνη την Κυριακή του Ιουλίου, παρά την τρομοκρατία των κεφαλαιακών ελέγχων και ψηφίζει «ΟΧΙ». Δύο ημέρες πριν, την Παρασκευή, το Σύνταγμα είχε πραγματικά παλμό. Κτυπούσε η καρδιά της Αθήνας. Το χαστούκι που ακολούθησε ήταν ηχηρό, αλλά με βρόντο έπεσαν και οι μάσκες στο σημερινό έκτρωμα της Ευρωπαϊκής «Ένωσης».
Με μηδαμινή λάμψη στα μάτια, ο λαός έσυρε το κουφάρι του στις κάλπες και τον Σεπτέμβρη. Γνώριζε για το τρίτο μνημόνιο, όμως πλέον συνειδητοποιούσε και τις συνθήκες του πολέμου. Στο ενδιάμεσο όλων αυτών, μία διάσπαση που άλλαξε την κυβέρνηση, ενώ τώρα παρακολουθούμε και τη διαμάχη στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία αναμένεται να διαφοροποιήσει πολλά στις τάξεις της. Την ίδια ώρα, τα γεγονότα στη Συρία και τη Μέση Ανατολή αυξάνουν τις εντάσεις, σ’ έναν πλανήτη που ασφυκτιά και βράζει. Η Ευρώπη εκπλήσσει αρνητικά και με τη στάση της απέναντι στους πρόσφυγες.
Το 2016, ξέρουμε πια, πως δεν είναι δυνατόν να είναι εντυπωσιακά διαφορετικό. Για ν’ αλλάξουν τα πράγματα χρειάζονται πολλά, ενώ πολλά άλλα μας ξεπερνούν. Θέλουμε, ωστόσο, να είναι καλύτερο.
Όλα είναι πιθανά, όσο τα πάντα κινούνται. Η Ευρώπη αλλάζει. Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά προς ποία κατεύθυνση, αλλά αλλάζει και θα εξακολουθεί να το κάνει όσο υπάρχουν νέες ζυμώσεις. Άλλωστε, κάπου εκεί βρίσκεται και η ελπίδα. Στις νέες συμμαχίες. Ταυτόχρονα, κάπου εκεί παραμονεύει και ο κίνδυνος. Διότι πολλές πλευρές προβαίνουν σε συμμαχίες. Το ζητούμενο είναι να υπερισχύσουν εκείνες που θ’ αλλάξουν την Ευρώπη και για εμάς. Αλλά αυτό θα επιτευχθεί… μ’ εμάς. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι, όχι απλώς ένα βήμα πιο μπροστά το 2016, μα ένα βήμα πιο μπροστά μαζί με κάποιον άλλον.
Καλή χρονιά
