Πού ‘σαι Πολύδωρα…

Να δεις «ασύμμετρες απειλές» και στρατηγούς!

Εν προκειμένω, βεβαίως, δεν είναι άνεμοι. Αν και τα γεγονότα έχουν όλα τα στοιχεία της λαίλαπας. Μιας θύελλας, η οποία εκίνησε από την «Αραβική Άνοιξη» και κατέληξε σε τυφώνα που σαρώνει τα παράλιά μας…

Για να λέμε την πάσα αλήθεια, Βύρωνα, είχατε και περισσότερες ευκολίες εκείνα τα χρόνια. Τώρα είμαστε δεμένοι πισθάγκωνα, έρμαια του βαρύτατου χρέους του κράτους. Ωστόσο, δεν έχουμε κατεβάσει τα χέρια, το παλεύουμε. Δίχως δικαιολογίες. Με αυταπάρνηση και πείσμα. Όχι επειδή μας το ζήτησε κάποιος. Λόγω της ιστορίας μας. Εξαιτίας αυτού, που πρεσβεύουμε σαν λαός.

Καθώς, ο Έλληνας έχει ζήσει εμφυλίους πολέμους, ξένες κατοχές, σκλαβιά, φτώχεια, πείνα, ταξικούς αγώνες, τόσες πολλές φορές, που (συνειδητά ή μη) γίνεται για εμάς υποχρέωση να βάλουμε πλάτη. Για τον πρόσφυγα, τον συμπολίτη μας, την πατρίδα. Πλέον, δεν υπάρχει η πολυτέλεια των διαφόρων επιλογών, ούτε μαγικό ραβδί. Είναι πόλεμος και στη μάχη κάνεις ό,τι μπορείς για να μη χάσεις το δάσος. Το δέντρο των τακτικών περνά σε δεύτερη μοίρα. Ο στρατηγικός στόχος, είναι να σώσουμε ανθρώπινες ζωές και με όσο χρόνο και δυνάμεις μας απομένουν, να διεκδικούμε για την κοινωνία, τον πλησίον και τον εαυτό μας.

Οφείλουμε να ελέγχουμε την εξουσία και να την κρίνουμε, όμως, εάν δεν αναλογισθούμε την κρισιμότητα των συνθηκών και στραφούμε στην εσωστρέφεια, τον παραλογισμό και το μίσος, τότε θα χάσουμε όσα έχουμε κερδίσει από την ημέρα που γίναμε πιο υπεύθυνοι: Τη συμμετοχή μας στο μέτωπο της αλλαγής των νοοτροπιών σε κάθε επίπεδο. Στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό. Προσπαθούμε, δείχνοντας καθημερινά τον τρόπο, με τον οποίο πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται οι αδύναμοι. Καταδεικνύουμε το πρόβλημα της απάθειας των ισχυρών.

Μας απαντούν με συρματοπλέγματα και οικονομικό στραγγαλισμό. Εντούτοις, ο ανθρωπισμός μας, μοιάζει να μην έχει όρια. Είναι εντυπωσιακά τ’ αντανακλαστικά, τα οποία έχει επιδείξει ο απλός Έλληνας πολίτης. Συγκινητική η αλληλέγγυα στάση του. Την ίδια στιγμή, που άλλοι λαοί της Ευρώπης σφυρίζουν αδιάφορα, εμπρός στις απαράδεκτες πρακτικές των κυβερνήσεών τους. Δοκιμαζόμαστε διαρκώς, κι εν τέλει διαφοροποιούμαστε ξανά και ξανά.

Τουλάχιστον γι’ αυτό, δικαιούμαστε να νιώθουμε υπερήφανοι!

Δεν διακυβεύονται μονάχα χιλιάδες ζωές, μα και οι αξίες μας. Ο πολιτισμός μας. Είναι δύσκολος, κι ενδέχεται να είναι πολύ μακρύς ο δρόμος της επιστροφής στη λιακάδα. Όμως κρατιόμαστε σφιχτά μέσα στην καταιγίδα, σαν μια χοντρή αλυσίδα κόντρα στον διχασμό και το σκοτάδι…