Όποτε η σχωρεμένη η θειά μου η Κική μας καλούσε για μεσημεριανό και υποσχόταν γευστικούς παραδείσους, ξέραμε καλά πως για κυρίως πιάτο θα ετοίμαζε ένα από τα τέσσερα-πέντε… δυνατά εδέσματά της.
Ένα από κείνα, δηλαδή, που είχαν… βραβευθεί από την κοινή γνώμη. Η σιγουριά της, η οποία την έκανε να διαφημίζει με άνεση το σπουδαίο έργο που θ’ απολαμβάναμε, πήγαζε από το εξής απλούστατο δεδομένο:
Η συνταγή ήταν δοκιμασμένη, παρέμενε απαράλλακτη και η ίδια μπορούσε να την υπηρετήσει πιστά, με κλειστά τα μάτια. Επιπλέον, τα υλικά της ήταν ποιοτικά, διαλεγμένα από συγκεκριμένα μαγαζιά, τα οποία είχε ξεχωρίσει μέσα στα τόσα χρόνια.
Έτσι ήταν η θειά μου η Κική με αυτά τα πράγματα. Δεν θα έπαιζε ποτέ με την υστεροφημία της, αναφορικά με την αρτιότητα της κουζίνας της. Και η καλή συνταγή δεν χρειάζεται διαφοροποιήσεις, όπως και η ενδεκάδα που νικάει.
Κυρίως, βεβαίως, δεν θα μπορούσε ποτέ ν’ απογοητεύσει τους προσκεκλημένους της, το «λαό» της. Όταν, λοιπόν, δεν έχεις ματαφτιάξει ένα φαγητό, επί παραδείγματι το «ανάληψη εξουσίας», δεν προαναγγέλλεις θρυλική επιτυχία. Ειδάλλως κινδυνεύεις να χάσεις την αξιοπιστία σου.
Μα ακόμα και αν η πρώτη σου προσπάθεια έχει θετικό αποτέλεσμα, δεν αφαιρείς βασικά υλικά στις επόμενες. Θα σου βγει άνοστο το αποτέλεσμα. Ούτε αλλάζεις προμηθευτή επειδή -ας πούμε- πουλάει πιο φθηνά. Οι μεγάλες μετατροπές χρήζουν προσοχής και πάνω απ’ όλα… λογικής!
Να πάρουμε για παράδειγμα το κοκκινιστό μοσχαράκι με πατατούλες στον φούρνο; Κεφαλλονίτικη συνταγή από το Αργοστόλι, ώστε να γίνει το άρθρο και πρακτικό για τις νοικοκυρές και όχι μόνο:
Ένα κιλό μοσχάρι (κατά προτίμησιν χτένι), ένα κιλό πατάτες («κυδωνάτες» στην κοπή), 500 γραμμάρια χυμό ντομάτας, ένα μεγάλο κρεμμύδι, δύο σκελίδες σκόρδο, ένα ξυλαράκι κανέλα, 5 κόκκους μπαχάρι, 5 γαρύφαλλα, αλάτι, πιπέρι και τέλος, μία κουταλιά του γλυκού ζάχαρη και ελαιόλαδο.
Άντε, λοιπόν και τσουλάει καλά το πρώτο εγχείρημα. Την επόμενη φορά αφαιρείς το κρεμμύδι, το μπαχάρι και τα γαρύφαλλα και κυρίως, ψωνίζεις το μοσχάρι από αμφιβόλου φήμης χασάπικο, επειδή ξύπνησες με την τρελή ιδέα πως όλα στη… μαγειρική είναι ίσα κι όμοια;
Επί του πρακτέου; Εκεί όπου έχει φθάσει το πράγμα, χρειάζεται τρανός ανασχηματισμός, όχι αστεία. Διότι από την αρχική συνταγή χάθηκαν βασικά υλικά, αγορασμένα από ανθρώπους που γνώριζες χρόνια. Καλά υποκατάστατα δεν προέκυψαν και πλέον γίνεται ολοένα πιο κατανοητό, ότι όλοι οι χώροι δεν διαθέτουν το ίδιο ποιοτικά υλικά.
Χρειάζεται προσέγγιση ανθρώπων που όχι μόνο προσανατολίζονταν διαχρονικά προς συγκεκριμένες ιδεολογικές κατευθύνσεις, αλλά διαθέτουν και ικανότητα, ο καθείς στον τομέα του και εν συνεχεία ξεσκαρτάρισμα των επιλογών για την επαναστελέχωση του κυβερνητικού σχήματος.
Διαφορετικά, προβλέπεται μάπα το μοσχαράκι σύντροφε…
