Η τύχη – ή μάλλον, η ατυχία- τα έφερε έτσι, ώστε μέσα σε δύο χρόνια να αποχαιρετήσω τέσσερα κοντινά μου πρόσωπα.
Λίγες μέρες πριν, αποχαιρέτησα ένα ακόμα.
Και παρά το γεγονός ότι ανάμεσα στα πρόσωπα που έφυγαν ήταν ακόμα και ο πατέρας μου που λάτρευα, αυτός ο τελευταίος αποχαιρετισμός μου κόστισε πολύ…
Γιατί εκεί, ο πόνος του θανάτου, συνάντησε την αδικία και έγιναν μαζί κόμπος στο λαιμό…
Θα μου πείτε «και τι θα πει αδικία; Ποιος την ορίζει; Ποιος αποφασίζει;».
«Δεν ξέρω» είναι η απάντηση.
Αλλά στο δικό μου το μυαλό, το φευγιό ενός ανθρώπου 48 χρόνων, μόνο δίκαιο δεν φαίνεται…
Ο άνθρωπος που έφυγε, ο δικός μου άνθρωπος, δεν ήταν διάσημος.
Τραγουδιστής, ηθοποιός, πολιτικός, επιστήμονας…
Δεν θα διαβάσετε την είδηση του θανάτου του σε καμία εφημερίδα.
Δεν θα δείτε κανένα εμπνευσμένο βίντεο -με τη ζωή του ντυμένη με την κατάλληλη μουσική- σε κανένα δελτίο ειδήσεων…
Και όμως ήταν –για μένα και για κάποιους ακόμα ανθρώπους- ένας σπουδαίος άνθρωπος.
«Τι έκανε, θα μου πείτε, για να είναι σπουδαίος»;
Τίποτα από όσα εμείς οι άνθρωποι έχουμε θέσει ως απαραίτητα για τον ορισμό της σπουδαιότητας…
Ήταν καλός.
Φαίνεται λίγο;
Ξεχάσαμε πόσο πολύ είναι αυτό.
Και αυτός ήταν όντως καλός.
Από εκείνη τη στόφα των ανθρώπων που δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν…
Σπάνιος λοιπόν…
Ένας απλός άνθρωπος όπως όλοι μας.
Γεννημένος σε μια γειτονιά στην Αθήνα, έζησε όλα τα χρόνια του σε ένα σπίτι και σε αυτό έμελλε τελικά και να πεθάνει…
Έχοντας αποχαιρετίσει ήδη πατέρα και -μόλις ενάμισι χρόνο πριν- την μητέρα του…
Έχοντας στη ζωή του μία αδερφή και μία ανιψιά τις οποίες λάτρευε.
Με μία δουλειά από εκείνη που μας επιτρέπει η κρίση να διεκδικούμε.
Και με όνειρα…
Όνειρα για ένα ακόμα βήμα. Λέω να κάνω εκείνο… Σκέφτομαι το άλλο…
Και ξαφνικά, ένα βράδυ, απλά, τα όνειρα αυτά σταμάτησαν. Την ίδια εκείνη στιγμή που σταμάτησε η καρδιά του…
Αυτός ο άνθρωπος ήταν για μένα σημαντικός. Μεγαλώσαμε μαζί, σαν αδέρφια. Ήταν ο μεγάλος ξάδερφος, που μου έμαθε τα πρώτα μου παιχνίδια. Που με πήρε μαζί του πρώτη φορά να βγω… Που ήταν πάντα εκεί, ακόμα και αν οι υποχρεώσεις της ζωής δεν μας επέτρεπαν να βλεπόμαστε συχνά…
Το ξέρω πως, μάλλον, δεν έχει ενδιαφέρον η ιστορία μου.
Δεν έχει μέσα φήμη, άσωτη ζωή, σκάνδαλα και ένοχα μυστικά…
Και φυσικά δεν έχει μια κηδεία με τη φιλαρμονική να παίζει και σπουδαία πρόσωπα να διαβάζουν επικήδειους…
Δεν έχει εκατοντάδες ποσταρίσματα στο Facebook και λυπημένες… φατσούλες να τα συνοδεύουν…
Έχει όμως αγάπη. Έχει πραγματικά δάκρυα, πραγματικό πόνο…
Γιατί αυτόν τον άνθρωπο δεν τον αποχαιρέτησαν χιλιάδες.
Λίγοι ήταν. Φίλοι και συγγενείς.
Αλλά ο πόνος τους ήταν αληθινός.
Όπως και ο κόμπος στο λαιμό, που σας έλεγα παραπάνω…
Ο πόνος για το πρόωρο φευγιό…
Κι εκείνο το Καλό Ταξίδι που το λες και την ίδια στιγμή σου φαίνεται σαν ένα κακόγουστο, μαύρο αστείο…
Και αυτός ο αποχαιρετισμός δεν τελειώνει με έναν καφέ και λίγο κουτσομπολιό…
Έχει μάτια πρησμένα από το κλάμα να κοιτούν στο κενό και να ψάχνουν για απαντήσεις που ξέρουν πως δεν θα πάρουν.
Ξέρω, πως όλη αυτή η ιστορία δεν αφορά εσάς…
Δυστυχώς όμως όλοι έχουμε μια παρόμοια ιστορία να μας αφορά.
Και θα μου επιτρέψετε αυτό το τόσο προσωπικό κείμενο.
Απλά, πιστεύω, πως ένα κείμενο δεν το αξίζουν μόνο οι διάσημοι.
Το αξίζουν και οι σπουδαίοι.
Έστω κι αν ήταν σπουδαίοι στην καρδιά λίγων…
* Στον ξάδερφό μου, που έφυγε νωρίς για το μεγάλο ταξίδι….
