Οι γριούλες, οι αρκούδες και η φασιστική λαιμητόμος… 

Στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, τα δημοκρατικά ιδεώδη δύουν όλο και πιο γοργά, με την ατμόσφαιρα τεταμένη στην ανατολή και τον μεγάλο πόλεμο να παραμονεύει ως η μόνη λύση σ’ ένα παγκόσμιο αδιέξοδο, στο οποίο μας έχουν βάλει οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Τ’ αποτελέσματα αυτών των λογικών, των εμπνευσμένων από νοοτροπίες άκρατου επεκτατισμού, της υπερσυσσώρευσης των κεφαλαίων και της διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων, οδήγησαν τη φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας στο να θέσει εκτός νόμου το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας.

Ο Πέτρο Σιμονένκο, πρώτος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Ουκρανίας, δήλωσε ότι η απόφαση αυτή είναι παράνομη και πως θα ξεκινήσει άμεσα αγώνας για την ανατροπή της. Η Διεθνής Αμνηστία επέκρινε έντονα το γεγονός, καταγγέλλοντας κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης και του συνεταιρίζεσθαι. Τόνισε δε, πως δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο και πρόσθεσε ότι με αυτήν τη χειρονομία, η Ουκρανία πισωγυρίζει και δεν προχωρά στη οδό του μεγαλύτερου σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Των δικαιωμάτων που ήδη έχουν απαξιώσει σκανδιναβικές και άλλες βόρειες χώρες (της Βαλτικής κ.ά.), μέσω απαράδεκτων χειρισμών σχετικά με τους πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής. Στο όνομα του κέρδους, στο όνομα της εσωτερικής οικονομικής ισορροπίας. Και αναφερόμαστε σε κράτη, τα οποία δεν υπέστησαν αντίστοιχες ζημιές με τις δικές μας, μέσα στην κρίση.

Από τις πτωχές γριούλες της Μυτιλήνης και την ανιδιοτελή αλληλεγγύη των ντόπιων κατοίκων, στους συμπεριφερόμενους τυχοδιωκτικά «χρυσοθήρες» της Δανίας και στη Νορβηγία, με την πρόταση από μερίδα βουλευτών της, να σταλούν πρόσφυγες σ’ ένα από τα πιο απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη, τα νησιά Σβάλμπαρντ του Αρκτικού Ωκεανού, όπου ζουν πολικές αρκούδες!

Από την άλλη, φαινόμενα όπως της Ουγγαρίας, ανοίγουν τον δρόμο στον νεοφιλελευθερισμό, δημιουργώντας ισχυρούς πυρήνες, πέρα από τα κέντρα αποφάσεων, όπως αυτό της Γερμανίας. Πέραν αυτού, δείχνουν πως οι ακροδεξιές αντιλήψεις (παρόμοιές τους επιχείρησαν ν’ αλλάξουν τους συσχετισμούς και στη Γαλλία) βρίσκουν όλο και πιο πρόσφορο έδαφος στη σημερινή Ευρώπη.

Πλέον, γίνεται ακόμα περισσότερο διακριτή, η διαφορά μεταξύ της ύπαρξης μίας πολιτικής τάσης εντός ενός κράτους και της ανάληψης εξουσιών από τους εκπροσώπους της. Διότι η κατάλυση δικαιωμάτων, όπως συνέβη με το κομμουνιστικό κόμμα της Ουκρανίας, γίνεται (σαν άλλοτε) στη δεύτερη περίπτωση, εν μία νυκτί, με… τυπικές διαδικασίες.