Πλέον το διαδίκτυο κυριαρχεί, όπερ σημαίνει πως -καλώς ή κακώς- συνδιαμορφώνει με άλλους παράγοντες την άποψη της κοινής γνώμης. Το πρόβλημα είναι ότι πολλάκις, ύστερα από ένα σημαντικότατο γεγονός, ακολουθούν δημοσιεύματα, εικόνες ή πλάνα, τα οποία πηγάζουν από τις «μόδες της επόμενης ημέρας», όπως συνηθίζω να τ’ αποκαλώ.
Ως εκ τούτου, οι καταστάσεις είθισται να εξωραΐζονται, οι αναλύσεις μας να χάνονται μέσα σε λεπτομέρειες που εν πολλοίς οξύνουν την κεντρική οπτική γωνία και που εν τέλει «καταφέρνουν» να μας οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα: Σε μια σύγχυση, η οποία προκύπτει ακριβώς επειδή ακόμα και τ’ απλά δεδομένα έχουν μετατραπεί σε πολυσχιδή.
Θέλω λοιπόν ν’ αρχίσω την επιχειρηματολογία μου σχετικά με το ζήτημα των οκτώ συλληφθέντων, παραθέτοντας ένα ντοκουμέντο από την ημέρα του πραξικοπήματος στην Τουρκία, με την προειδοποίηση ότι οι εικόνες είναι πάρα πολύ σκληρές. Δείχνει ένα τεθωρακισμένο άρμα να περνά πάνω από πολίτες και να τους κομματιάζει:
http://www.liveleak.com/view?i=75e_1468646982 (Πάρα πολύ σκληρές εικόνες)
Οι εικόνες είναι πάρα πολύ σκληρές (είμαι υποχρεωμένος να το επαναλάβω), ωστόσο, νομίζω πως το συγκεκριμένο υλικό χρειάζεται, διότι τις τελευταίες ώρες κάποια πράγματα εκστομίζονται με ιδιαιτέρως μεγάλη ευκολία και πρέπει να καταλάβουμε πως οφείλει κανείς να είναι προσεκτικός όταν υπερασπίζεται κάποιον ή κάτι και να σκέπτεται λίγο περισσότερο, προτού αρχίσει να διαμαρτύρεται δίχως αφορμή.
Όσον αφορά στο ζήτημα των οκτώ του ελικοπτέρου, λοιπόν, περισσότερο εντύπωση μου έκαναν ορισμένες αντιδράσεις προοδευτικών – δημοκρατικών ανθρώπων, που μάλλον παρασύρονται. Κι ερωτώ: είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε να παρασύρεται, διαβάζοντας δημοσιεύματα τύπου «Καινούργια περίπτωση Οτσαλάν»; Αρχικά θα πρέπει να είναι ανιστόρητος, αφού μπαίνει στη λογική να συγκρίνει τις δύο αυτές περιπτώσεις και από την άλλη δεν αντιλαμβάνεται πως επιζητεί να παραβιασθούν κανόνες του διεθνούς δικαίου (απαιτούν λέει, οι ελληνικές Αρχές να κρύψουν τους φυγάδες, για τους οποίους εκκρεμούν κατηγορίες), για τι ακριβώς; Έχουμε κατανοήσει;
Στο ανωτέρω ντοκουμέντο τ’ οποίο παραθέτω, παρακολουθούμε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Αυτό είναι και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγραφεί. Και είτε το θέλουμε, είτε όχι, συνεργοί στα συναφή εγκλήματα, τα οποία διεπράχθησαν στην γείτονα χώρα στις 15 Ιουλίου, ήταν όλοι όσοι συμμετείχαν στο περί ου ο λόγος πραξικόπημα.
Επιπροσθέτως, επίσης είτε μας αρέσει, είτε όχι, οι συγκεκριμένοι κύριοι παραβίασαν τη συνταγματική νομιμότητα στην Τουρκία και αποπειράθηκαν να καταλύσουν τη Δημοκρατία της. Το κατά πόσο η Δημοκρατία ισχύει στη γείτονα χώρα, δεν το αποφασίζει ούτε ο καθένας μας, αλλά ούτε και η κυβέρνηση της Ελλάδας. Έχει αποφανθεί γι’ αυτό ο τουρκικός λαός, όπως απεφάνθη και στις 15 Ιουλίου. Η τουρκική κυβέρνηση είναι εκλεγμένη, η Τουρκία έχει σύνταγμα και μια ισχνή μειοψηφία στράφηκε ενάντια στη βούληση του τουρκικού λαού, χρησιμοποιώντας όπλα· αυτό κύριοι, είναι Φασισμός.
Άρα λοιπόν, φασιστικές και εγκληματικές πράξεις, δεν μπορούν να υποστηριχθούν (πολλώ δε μάλλον να στηριχθούν μέσω παραβίασης κανόνων του διεθνούς δικαίου, όπως επιζητούν ορισμένοι), από ένα δημοκρατικό κράτος και δη από ένα κράτος που κυβερνάται από ένα κόμμα της Αριστεράς! Είν’ ένα πράγμα η -ορθότατα- αρνητική άποψή μας για τον Ερντογάν και διαφορετικό να παρασυρόμαστε εξαιτίας αυτής και να επιζητούμε πράγματα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την κοινή λογική.
Επαναλαμβάνω, ότι ουδείς παίρνει το μέρος του ακραίου κι επικίνδυνου για την περιοχή Ερντογάν, ωστόσο, οι… μαγκιές πως το επίσημο ελληνικό κράτος πρέπει να δράσει όπως του καπνίσει, λειτουργώντας με το συναίσθημα ή ό,τι άλλο, είναι μεν τουλάχιστον επιπόλαιες, αλλά -ευτυχώς τολμώ να πω- δεν προβλέπεται να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν.
