«Ο λαός της Βενεζουέλας εξέφρασε την κυρίαρχη επιθυμία του για αλλαγή κατεύθυνσης» δήλωσε ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Τζος Έρνεστ, ύστερα από την ήττα του Νικολάς Μαδούρο στη Βενεζουέλα.
Ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης, Τραπέζι της Δημοκρατικής Ενότητας (MUD), απέσπασε 99 έδρες στις βουλευτικές εκλογές, έναντι 46 του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας (PSUV).
«Γυρίζει επιτέλους Δεξιά και η Βενεζουέλα. Μόνον εδώ θα μείνουμε με αυτούς…», έγραψε στον λογαριασμό του στο Twitter, ο υποψήφιος για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνις Γεωργιάδης.
Πέρασαν 16 χρόνια, μέχρι η αντιπολίτευση να πάρει την εξουσία στη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Επωφελήθηκε από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, η οποία προκλήθηκε από την πτώση των τιμών του αργού πετρελαίου.
«Ο Τσαβισμός τελείωσε», φωνάζουν οι εκπρόσωποι του Νεοφιλελευθερισμού, καθώς πανηγυρίζουν ακόμα μία νίκη προς όφελος του Κεφαλαίου στον παγκόσμιο χάρτη. Και αυτό, επειδή το πολιτικό ρεύμα που ξεκίνησε το 1998, με την εκλογική νίκη του Ούγο Τσάβες στη Βενεζουέλα, σηματοδότησε μία αριστερή στροφή σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική.
Ουδείς μπορεί βεβαίως να ισχυριστεί, πως ο Μαδούρο ήταν άξιος διάδοχος του Τσάβες και πως διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο τα εμπόδια, τα οποία βρήκαν στον δρόμο του κατά τη διάρκεια της διετούς θητείας του στον προεδρικό θώκο της χώρας.
Ήταν, ωστόσο, μονάχα ζήτημα κακής διαχείρισης τα τεράστια προβλήματα, τα οποία βρέθηκε εν τέλει ν’ αντιμετωπίζει; Το απελευθερωτικό κίνημα, βασισμένο στις αρχές του Μπολίβαρ, στο οποίο ο Τσάβες θέλησε να δώσει νέα πνοή, συνδυάζοντάς το με αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «Σοσιαλισμό για τον 21ο αιώνα», αποτελούσαν βραχνά για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τις Δύσης, μ’ επικεφαλής τις ΗΠΑ, οι οποίες έβρισκαν αντίσταση στα σχέδιά τους για πάταξης της όποια ανεξαρτησίας και αυτάρκειας στις χώρες της Νοτίου Αμερικής.
Οργανωμένα πραξικοπήματα, ύποπτες δολοφονίες και υποστήριξη παρακρατικών ομάδων, δεν αποτέλεσαν ποτέ μυστικά, απλώς δεν ομολογήθηκαν.
Οι κοινοί πανηγυρισμοί των ΗΠΑ και όσων οραματίζονται συνωμοσίες όπως το ΤΤΙP και την εξάρτηση των λαών από εταιρίες και μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, δείχνουν μία άτυπη συμφωνία μεταξύ των πραγματικών κολοσσιαίων συμφερόντων και των μικρών χειροκροτητών τους.
Είναι μία ήττα, το γεγονός ότι λύγισε ένας λαός εμπρός στις τεράστιες δυσκολίες τις οποίες του επέβαλαν. Μπορεί να συμβεί και σ’ εμάς. Αλλά όχι για τον λόγο που έχει στο μυαλό του ο κάθε περίεργος…
