Οι… παρά κάτι 50άρηδες της εποχής μας μεγάλωσαν με τα τραγούδια των U2. Ήταν η περίοδος που το βινύλιο ακόμα έκανε θραύση και όσοι ήθελαν να ακούσουν το “Sunday Bloody Sunday” σε κάποιο από τα δημοφιλή κλαμπ της εποχής στην Αθήνα έπρεπε να περιμένουν το τέλος του προγράμματος. Από τότε τα καλύτερα “έπαιζαν” στο τέλος…
Στους – τότε – έφηβους ο Μπόνο είχε ξεπεράσει σε δημοφιλία τον Μπόουϊ, ενώ δινόταν ολόκληρος αγώνας για την εξασφάλιση “δίσκου” των U2. Για πολλούς από τους σημερινούς 50άρηδες ήταν όνειρο ζωής να δουν από κοντά το συγκρότημα. Αυτά που εξέφραζαν με τη στάση τους και τα τραγούδια τους, μόνο αδιάφορα δεν περνούσαν, ακόμα και από εκείνη τη γενιά. Το “Sunday Bloody Sunday”, για παράδειγμα, ήταν ένα τραγούδι-διαμαρτυρία για τα αιματηρά γεγονότα της Ιρλανδίας και στο πέρασμα των χρόνων έγινε ένα από τα πιο σημαντικά αντιπολεμικά τραγούδια, ενώ το “New Year’s Day” ήταν εμπνευσμένο από το solidarity movement στην Πολωνία. Ήταν, μάλιστα, το πρώτο τραγούδι των U2, που παίχτηκε στο MTV, το οποίο τους χαρακτήρισε «Συγκρότημα των 80s».
Τα χρόνια πέρασαν και τα πάντα άλλαξαν. Φυσικά, ουδείς από τους 50άρηδες της εποχής μας έχει μείνει ίδιος. Είναι σχεδόν βέβαιο, ωστόσο, ότι σχεδόν όλοι – όταν τύχει – όχι μόνο κουνούν το πόδι τους στο ρυθμό, αλλά τραγουδούν τα κομμάτια των U2. Αφήστε που οι περισσότεροι έχουν εκπληρώσει και ένα από τα όνειρα της εφηβείας τους. Να δουν, δηλαδή, το συγκρότημα σε μία συναυλία του.
Ο Μπόνο και οι στίχοι του φέρνουν πολλά στη μνήμη από άλλες εποχές. Αυτές οι “άλλες εποχές” και η διαφορετική οπτική και στάση ζωής του Μπόνο και των U2 ίσως να έκανε πολλούς να διαβάσουν δύο και τρεις φορές τη φράση “Μάθημα για τον κόσμο ο τρόπος που υποδέχεται η Τουρκία τους Σύρους πρόσφυγες”, που είπε ο Μπόνο, μετά τη συνάντηση που είχε με τον Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου.
O frontman των U2, μαζί με μια ομάδα γερουσιαστών των ΗΠΑ, επισκέφθηκαν ένα στρατόπεδο που φιλοξενεί πρόσφυγες στη νοτιοανατολική τουρκική επαρχία Γκαζιαντέπ, όπου και μίλησαν με μικρά προσφυγόπουλα. Ο Μπόνο, μάλιστα, τραγούδησε μαζί με τα παιδιά.
«Είμαι εντυπωσιασμένος από την γενναιοδωρία του τουρκικού λαού. Είναι καταπληκτικό. Πρόκειται για μάθημα ευγένειας», δήλωσε κατά τη συνάντησή του με τον Νταβούτογλου στο Μέγαρο Τσάνκαγια στην Άγκυρα.
Καμία αντίρρηση! Από έναν καλλιτέχνη, ωστόσο, του (τεράστιου) βεληνεκούς του Μπόνο, περιμέναμε πριν μας πει για τα “μαθήματα υποδοχής των προσφύγων” που κάνουν οι Τούρκοι, να είχε προηγηθεί ένα σχόλιο για την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και τα κατεχόμενα εδάφη, για τους εκατοντάδες αγνοούμενος 42 χρόνια μετά, για τις φυλακίσεις δημοσιογράφων στην Τουρκία, για την λογοκρισία που υπάρχει στη γειτονική χώρα, για τις εφημερίδες που κλείνουν με κυβερνητικές αποφάσεις, για τις φυλακίσεις αντιφρονούντων σε φυλακές που ακόμα και στις μέρες μας θυμίζουν το “Εξπρές του Μεσονυκτίου”, για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για το διαδίκτυο που ανοιγοκλείνει, ανάλογα με τις διαθέσεις του Ερντογάν.
Ενδεχομένως ένας καλλιτέχνης, που εκφράζει με τα τραγούδια του υψηλά ιδανικά και μεγάλες ιδέες, πριν από το ταξίδι στην Τουρκία, να έπρεπε να πει δυο κουβέντες για εκείνους που διώκονται για τις ιδέες τους στη γειτονική χώρα και μετά στην Άγκυρα ας έλεγε για τα όποια μαθήματα δίνουν οι Τούρκοι και την προσπάθεια που καταβάλουν στο προσφυγικό.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν ο Μπόνο “ξεχνάει” κεκτημένα με αγώνες, όπως για παράδειγμα η ελευθερία της έκφρασης και η ελευθεροτυπία, τότε το “Sunday Bloody Sunday” ίσως να ηχεί σε αρκετούς από τους σημερινούς 50άρηδες στην χώρα μας σαν το “Ωραία που είναι η Κυριακή” που έλεγε η αείμνηση Αλίκη στην “Κόρη μου η σοσιαλίστρια”…
