Από το να θέλεις ή να υποχρεούσαι να είσαι Ευρωπαίος πολίτης, για κάποια καθαρά (πλέον) συναισθηματική ή εξαναγκαστική αιτία αντίστοιχα, μέχρι το να υποστηρίζεις την αγάπη σου προς την «Ευρώπη των λαών», ρίχνοντας σχετικές ιδεολογικές κορώνες, υπάρχει χάσμα απέραντο…
Η τελευταία απειλή των «εταίρων» μας για έξοδο της Ελλάδας από τη συνθήκη του Σένγκεν, δεν αποτελεί τον πάτο στο βαρέλι της πλήρους απαξίωσης, αλλά ακόμα μία σταγόνα σ’ ένα ποτήρι που δυστυχέστατα έχουμε αποδεχθεί πως δεν θα ξεχειλίσει ποτέ. Ξεχνά κανείς, πως φρόντισαν η λέξη «Grexit» να ριζώσει για πάντα στο υποσυνείδητό μας;
Από την άλλη, υπάρχει πολίτης αυτής της χώρας που να μην επιθυμεί την αλλαγή των περίφημων συσχετισμών, στην Ένωση των δύο ταχυτήτων, της διαπλοκής και της εκμετάλλευσης, όπως έχει διαμορφωθεί από τους όρους που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση;
Άλλωστε, μία διατλαντική συμφωνία, το λεγόμενο TTIP, είναι αυτή την οποία υπογείως επιδιώκουν να περάσουν Ε.Ε. και ΗΠΑ (πολυεθνικές, κολοσσιαία μονοπώλια) προκειμένου να ισοπεδώσουν ό,τι εργασιακό (και όχι μόνο) δικαίωμα έχει απομείνει -ειδικά- στ’ ασθενέστερα κράτη-μέλη, όπως το δικό μας. Η κανιβαλιστική ειρωνεία του καπιταλισμού, μέσα στο δήθεν όραμα της ισότητας.
Πώς λοιπόν θα συντελεσθεί η αλλαγή, με τι δυνάμεις απέναντι στα γιγάντια αυτά συμφέροντα και κυρίως… πότε;
Όταν την ίδια ώρα, η Ευρώπη ουσιαστικά δωροδοκεί την Τουρκία με οικονομική βοήθεια ύψους τριών δισεκατομμυρίων ευρώ, με στόχο την ανάσχεση της παράνομης μετανάστευσης, ενώ και πάλι για το προσφυγικό ζήτημα, μόνο αλληλέγγυα δεν σταθεί απέναντι στην Ελλάδα, η οποία ταυτόχρονα ασφυκτιά από τα τεράστια οικονομικά της προβλήματα.
Κυβερνήσεις και θεσμοί που προσπαθούν να μας επιβάλλουν ακόμα περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα, με μόνη μας ελπίδα τους λαούς της Ένωσης και την ετυμηγορία τους στο έγκλημα το οποίο έχει συντελεσθεί. Ειδάλλως, δεν θα απειλούμαστε μόνον εμείς, αλλά η ίδια η ύπαρξή της…
