Γιατί να βλέπουμε παιδιά να περπατούν θλιμμένα στους δρόμους μας; Αποκομμένα από τους οικείους, τους δικούς τους ανθρώπους…
Κάποτε αυτή η χώρα έκανε την «επανάστασή» της, τραγουδώντας πως η ανθρώπινη ζωή κοστίζει όσο ένα δυάρι με κουζίνα το πολύ. Φέτος θυμηθήκαμε ότι δεν κοστίζει τίποτα.
Έτσι το βλέπουν οι ισχυρές χώρες του πλανήτη. Τόσο εκείνες που κάποτε ανατρίχιασαν στη θέα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όσο κι εκείνες που τα είχαν δημιουργήσει. Αυτό συμβολίζει και η «Ένωση» στη σημερινή Ευρώπη: να σε λογίζω ως ίσος προς ίσο μόνο στην αφαίμαξή σου και ως παρακατιανό όποτε δεν με βολεύει το σκηνικό. Τα καλά και συμφέροντα…
Άρα, στο ερώτημα «τις πταίει» θα πρέπει να επικεντρωθεί κανείς, ειδάλλως θα χάσει το δάσος και δεν θα καταφέρει να σπάσει τη ρίζα του προβλήματος. Φταίει το ζαβό το ριζικό μας ή πρώτ’ απ’ όλα ο «δυτικός πολιτισμός» του άγριου νεοφιλελευθερισμού, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, της καταστολής, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;
Τα συρματοπλέγματα επιστρέφουν στη άλλοτε θαυμαστή Γηραιά Ήπειρο, μαζί τους και η εσωστρέφεια, πρόσφορο έδαφος για τον εθνικισμό. Όσον αφορά στους λαούς της, διότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης έχουν περάσει σε καθαρά φασίζουσες συμπεριφορές και πρακτικές εδώ και πολύ καιρό.
Πλέον τα πάντα κρέμονται από μια λεπτή κλωστή, όμως τα θύματα όλων των παραπάνω βιώνουν καθημερινά εφιαλτικές στιγμές. Χρειάζεται άμεσα λύση, ωστόσο, οι «εταίροι» της Ελλάδας αποστρέφουν το βλέμμα τους, τόσο από το σήμερα, όσο και από το χθες…
Στις παραπάνω φωτογραφίες δεν υπάρχουν Σύροι πρόσφυγες, αλλά Ευρωπαίοι μετανάστες…
Μετανάστες και βαλίτσες
κι αποτσίγαρα ριγμένα
δίπλα από τις ράγες
Τα μεγάφωνα από πάνω
κάνουν σαν τις κάργιες
Οι γιατροί με τους επόπτες
στ’ άψε σβήσε μας χωρίζουν
τα καλά απ’ τα σκάρτα
Τώρα στη γραμμή σε βάζουν
και σου δίνουν κάρτα
Πώς κουνήθηκεν ο κόσμος
κι από τα χωριά της Δράμας
βρέθηκες σε τόπους
που σαν του καπνού τα φύλλα
βλέπουν τους ανθρώπους
Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
